Joke Thiry

Gebruikersnaam Joke Thiry

Teksten

Even kwijt

De grond zakt weg onder mijn voeten Ik val in het ijle Naar beneden Val sneller Kan niet helder denken Mijn keel dichtgesnoerd Ik kan niet ademen Mijn ogen branden Mijn hart klopt sneller Sneller Te snel Ik wil lucht Dit moet stoppen Ik trek het niet De waas trekt weg Ik ben er weer Boos Ik wil roepen, gillen, huilen Mijn keel knijpt toe Mijn ogen tranen Mijn handen klemmen Woede Ik wil slaan, schoppen Ademen, diep in en uit Rustig Ik ben er weer Mijn gedachten gaan alle kanten op Chaos in mijn hoofd Wanhoop in mijn hart Verdriet Teleurstelling Twijfel Tranen zoeken hun weg Stop ermee Zoek een oplossing Laat je niet gaan Jij moet de rots zijn, Hij is de woeste branding Ik zet me schrap Tegen de golven Adem diep In en uit In en uit Twijfel zet zich vast in mijn achterhoofd Mijn keel knijpt dicht Pijn in elke zenuw, in mijn ziel Ik moet door Mijn schouders eronder Kracht voor twee Geduld Mijn hart slaat sneller Sneller Te snel Mijn mond voelt droog Mijn ogen branden Ik kan het niet Ik wil slapen Ik ben Leeg De zon komt op, De lucht kleurt roze Ik kan ademen Ik ben zijn rots Ik zet me schrap Adem diep Een nieuw begin.

Leef

Ik zit samen met mijn dochter in de auto, onderweg naar huis na een geslaagd verrassingsetentje. Luidkeels zingt ze ‘Leef’ van André Hazes Junior mee. Ze kijkt naar me en lacht. Sprankelende ogen vol toekomst. ‘Leef. Alsof het je laatste dag is.’ Hoewel het liedje me niet aanspreekt, voel ik koude rillingen over mijn rug. Jammer genoeg hebben kortelings teveel vrienden de harde realiteit ondervonden. Het leven is niet eerlijk, soms zelfs keihard en meedogenloos. Ik sta machteloos, kan enkel mee-voelen en hopen op een goede afloop. ‘Leef’. Ik draai onze straat in, het volgende liedje zet in. ‘A million dreams are keeping me awake’. Naadloos sluit dit aan bij mijn gedachten. Dromen maken ons gelukkig. Mijn hart zindert. Ik wil voluit léven, voor mezelf, voor de mensen die ik liefheb. Ik zou het iedereen willen toeschreeuwen: neem elke dag met beide handen aan, omarm elk moment. Ik voel me heel erg verbonden met de mensen die me thuis opwachten, en met mijn dochter naast me. Ik open de voordeur, verlang nog maar één ding: tonen hoeveel ik van hen hou, door te omarmen, te koesteren, mijn dromen te delen, er gewoon te zijn. Een uur later liggen de kinderen in bed, het huis straalt rust uit, zelfs onze viervoeters lijken het voor één keer te snappen. Vannacht zal ik goed slapen, want ik heb vandaag gelééfd.

Inzicht

En plots gebeurde er iets in mijn hoofd: Het licht ging aan veel te fel Ik krijg het niet meer uit. Nu zit ik hier, licht uit elke cel Praten doe ik liefst niet meer, Teveel en veel te fel. Ik zoek een andere job, liefst iets met een duister kantje Mijn licht, weet je wel.

Jij en Het roodborstje

Als ik jou Tussen de hulstebladeren Op jouw rode wangen kus Zingt een roodborstje zijn winterlied Valt sneeuw als kristallen uit je haren Zo bijzonder en puur Wil jij – oh alsjeblieft – Zodra de zon de kou verdrijft Mijn liefste zijn

Klasseverschil

Liep ze daar parmantig met haar hoofd in de wolken, haar voeten smerig van modder en drek. Haren in vlechten boven haar oren vastgemaakt, een blos poeder op haar wangen. Een schuin geplaatste hoed maakte het plaatje compleet. Haar ogen gericht op oneindig. Ze vertraagde niet. Vertrapte de armetierige krochten waar mensen levens leiden. Ze reikte naar de wassende maan, nog een klein beetje hoger. Haar vingertoppen raakten koelte. Ze gleed uit, viel door de wolken. Zag voor het eerst wat de vergetelheid van haar lege bestaan had verborgen. Met machteloze tranen ruimde ze de rommel van haar leven op.

Ne me quitte pas - vrije vertaling

Verlaat me niet Vergeef me nu Je kan het wel Het vervaagt nu al Verwerp de tijd Van tweespraak en verloren dagen Je moet weten hoe Je kan vergeten Hoe al die vragen Ons geluk verraadden Verlaat me niet Blijf hier bij mij Ga nu niet weg Laat ons niet los Ik schenk je graag De regenparels Van landen waar altijd droogte heerst Ik zal zoeken tot aan mijn dood Naar goud en edelstenen voor je naakte huid Ik bouw een burcht Waar liefde woont en liefde heerst, Waar jij vorstin zal zijn Verlaat me niet Blijf hier bij mij Ga nu niet weg Laat ons niet los Laat me niet gaan Ik maak voor jou Een nieuwe taal Die enkel jij begrijpt Ik vertel je ook Over de geliefden Wiens hart opnieuw ontvlamt Ik... Ik vertel je over de koning die stierf Omdat hij je nooit zou kennen Verlaat me niet Blijf hier bij mij Ga nu niet weg Laat ons niet los Hoe vaak gebeurt het niet Dat een gedoofde vulkaan Weer ontvlamt Hoewel te oud bevonden Ergens op de wereld Vind je verbrande grond Met een grotere oogst Dan eender waar En als het dan donker wordt, De lucht in vuur en vlam Waarom zouden rood en zwart niet samengaan? Verlaat me niet Blijf hier bij mij Ga nu niet weg Laat ons niet los Laat me niet gaan Ik kan niet meer huilen Ik wil niet meer praten Ik stop me in een hoekje weg Om te kijken hoe je vrolijk danst Hoe je zingt en lacht Laat mij de schaduw van jouw schaduw zijn de schaduw van je hand of die van je hond Verlaat me niet Blijf hier bij mij Ga nu niet weg Laat ons niet los

hou me vast

Jij laat me praten, Hou me vast En ik ben nooit meer alleen. Jij luistert, helpt, troost Ik ben niet alleen Want jij houdt me vast Jij geeft me moed en kracht Niks is zo erg als het lijkt Hou me alleen maar stevig vast

In mijn hoofd dans ik rond

In mijn hoofd dans ik rond Met open armen, mijn gezicht naar de hemel. Ik loop op de tippen van mijn tenen als een prima ballerina Want jij Wilde bloemen in mijn lange losse haren Mijn ogen stralen, ik voel de warmte van de zon Want jij Ik dans verder, zweef tussen het lange wuivende gras De wind streelt een blos op mijn wangen Want jij En ik

Ik was op weg naar huis

Ik was op weg naar huis, nagenietend van een fijne dag. Zag ik, op een parellelle baan, een Afrikaanse man lopen, versleten teenslippers, kleren doorweekt. Geen tas, niks. Hij keek voor zich uit alsof hij een doel had, of probeerde hij dat zichzelf wijs te maken? Ik kreeg het koud, vroeg me af wat zijn verhaal kon zijn. Welke bagage droeg hij mee? Ik kon ze niet zien, maar net daarom denk ik dat ze voor mij te zwaar zou zijn. Nu, thuis, vraag ik me af waar hij is, of hij te eten heeft. Het ga je goed, vreemdeling.

De boom

De boom begon zomaar te splijten, zonder één geluid. Ik keek ademloos toe. Ik zag zijn kern, blank en vezelig. Hij splijtte verder, de langste takken raakten bijna de grond. Hij ontweek de jonge spruiten die onder zijn bladerdak groeiden. Ik wilde meer zien. Eén stap dichter. De boom verstarde, leek in verwarring, betrapt. Zuchtend splijtte hij verder ‘zoals het hoorde’. Met een donderend geraas sloeg hij neer op de bosgrond, het jonge groen verpletterend onder zijn enorme gewicht.

Juli

Ik neem me voor vroeg op te staan, om de wereld te ontdekken bij zonsopgang. De mistsluiers die over de velden drijven voor de hitte van de dag toeslaat. Het ochtendgefluit van vogels die even nadien met opengesperde bek en wijde vleugels lijdzaam de koelte van de nacht afwachten. De geluiden van een ontwakende wereld die elke ultieme vorm van rust zal verstoren. Maar ik doe het niet, mijn aanwezigheid zou de mist uiteendrijven, de vogels zouden verstomd toekijken hoe ik hun lied verstoor met mijn ademhaling. De natuur zou niet meer hetzelfde zijn vanaf dat moment.

De onschuld zelve

Elk jaar werd één kind uitverkoren om een reis naar de zon te maken. Vorig jaar was het Indaia’s buurmeisje. Ze had het zo naar haar zin dat ze nog steeds niet terug was. ‘Kom op Indaia, borstel je haren, ze moeten glanzen als goud.’ Mama legde een borstel op tafel. ‘Mama, waarom heb je rode ogen? Het lijkt alsof je gehuild hebt, is er iets?’ Mama kneep haar ogen toe. ‘Nee, meisje, ik heb last van mijn hooikoorts, maak je maar geen zorgen. Het wordt een fantastische dag. Ik ga alvast de bloemen halen.’ Mama sloeg de deur toe voor Indaia nog iets kon zeggen. Het was zo leuk de uitverkorene te zijn. Indaia’s vriendinnetjes waren jaloers omdat zij nu zou weten wat de volwassenen tijdens de zonnewende deden. Ze had een prachtige witte jurk mogen kiezen. En nog belangrijker: ze kon gaan reizen en de wereld ontdekken! Als ze helemaal uitgereisd was, zou ze terugkomen met honderden verhalen om aan haar vriendinnen te vertellen. ‘Indaia, kom, het is tijd. Zet de bloemenkrans op je hoofd en doe je witte jurk aan. Mama frunnikte aan Indaia’s haar en bekeek haar vanop een afstandje. ‘Je bent zo mooi, een echte fee.’ En weer had ze last van haar hooikoorts, haar ogen traanden en er liep snot uit haar neus. Ze rende weg om een zakdoek te nemen. Samen liepen ze de voordeur uit, plechtig, zoals het moest. Naar het feest. Een grote stenen altaar was op het dorpsplein gezet. Hier en daar zag Indaia mensen huilen: haar moeder en vader, de buurvrouw. Ze beklom de treden naar het altaar, vol verwachting voor wat komen zou. Iedereen hield zijn adem in. Indaia, de onschuld zelve.

De lokroep

Zoals elke avond deed Marjolijn alle deuren op slot, sloot de gordijnen en liet de rolluiken neer. Ze hoorde het gekraak van het duister tegen de houten omheining. Hetzelfde liedje als altijd. Ze zuchtte, deed alle lichten aan en nam een slaappil. In de berging had ze een provisoir bed gemaakt. Enkele weken geleden dacht ze dat het maar voor één nacht zou zijn, hooguit twee. Maar het duister gaf niet op, wilde haar meesleuren in een spiraal van verderf en controleverlies. Ze verzette zich, streed als een Vestaalse maagd, maar de vermoeidheid begon haar parten te spelen. Nog even en ze zou toegeven, de rolluiken optrekken en in haar japon naar buiten gaan om nooit meer terug te komen. Niemand zou haar missen tot de brievenbus uitpuilde en de rekeningen onbetaald bleven. Ze zouden haar luxueuze huis leegmaken en zich afvragen waarom er een beslapen matras in de berging lag, waarom de met satijn beklede muren volgeklad waren met fluorescerende verf, waarom er overal kaarsen en lampen stonden. Haar huis was een baken van licht, maar ze hield het voor zichzelf, het duister was te machtig. Geen piertje scheen door de luiken of raamkozijnen door, daar had ze wel voor gezorgd. De slaappil begon te werken, haar ogen gingen toe, alle licht rond haar vervaagde. Ze vocht tegen het enige duister dat ze niet kon vermijden. Een onbekende zoete lokroep wekte haar uren later uit haar dromen vol licht. Ze kon niet langer weerstaan. Ze stond recht, wankelde slaapdronken naar de achterdeur. Op de tast liep ze het grasveld op, blootvoets. De duisternis stond haar daar op te wachten, omarmde haar met zijn warme armen en slokte haar op. Ze lachte. Ze was niet meer bang.

Betovering

Diamanten druppels vlijen zich op het mosFiligrijn gefluister klinkt diep in het bosEen elfje kamt haar gouden haren in een straaltje zonHeft haar ranke armen in een weids gebaarGeluiden verstommen, tijd valt wegFijnsnarige Betovering loktEen klevertje klimt hoogOm dichter bij haar te zijn

Taj Mahal

De zachte avondgloed streelt met roze handen De kruidige hitte die op je ligt Gemaakt met majestueuze perfectie Als teken van liefde en overgave van een verloren ziel Toonbeeld van gratie, schoonheid en kracht Geen rimpeling in heden of verleden Verandert jouw aanblik die de wereld doet verstommen Met of zonder mantel van edelstenen Jouw gouden witheid vol brandend verlangen Wordt nooit meer geëvenaard

Zonnebloem

Mijn mooie fee, mijn zonnebloem Mijn lieflijk gouden lokken kind Mijn engeltje met duivelsoogjes Mijn schat van goud en edelstenen Mijn prachtig kind, door ons gemaakt Door mij gedragen bij mijn hart Nu gedragen op mijn handen

Ik zou de wereld veranderen

Kleine man van mij, Ik voel de pijn in je ogen Ik zie de wanhoop in je stem Ik ruik het verdriet in je haren Het leven is hard voor jou Veel te hard voor jou, Mijn teer mannetje Mijn zielekind Als ik kon, zou ik de wereld veranderen voor jou Maar de wereld is ook hard voor mij Ik kan je omarmen En een thuis bieden Vechten voor een plaats voor jou Je leren dat liefde bestaat Voor altijd

Ochtendwandeling

De mooie ochtendzon sluipt over de velden Verjaagt mist en dauw De geur van omgewoelde akkers en vochtige herfstbladeren In de verte een silhouet Vervaagd door ochtendmist en gouden zonlicht Duidelijker en dichter Een hondenblaf Vrolijk, spontaan, vol leven en energie Lawaai lost op in de stijgende wolken Man en hond Stappen samen

Verlaten

Echo breekt de stilte In de leegte in mijn hart Zoemende vragen Beroeren mijn haar Druppels paniek Vertroebelen mijn zicht Verlaten, alleen He-le-maal alleen

Opleiding

Publicaties

Prijzen