Het begin trekt direct mijn aandacht. “U bent een zak.”
“Oké dan?” denk ik.
Zowel de persoonlijke aanspreking als de belediging maken mij als lezer nieuwsgierig naar meer. Ik heb, bij het verder lezen van de eerste paragraaf, ook echt zin om verder te lezen. Ten eerste krijgt “zak” een andere, meer letterlijke betekenis. Ik heb nu helemaal geen idee waar het over gaat en mijn nieuwsgierigheid wordt verder geprikkeld.
Hoewel de aarde me wel interesseert, kreeg ik vanaf de derde paragraaf toch een niet te onderdrukken geeuw-neiging. “Waar wil hij nou naartoe,” denk ik ietwat geërgerd.
Ik ben verder blijven lezen omdat ik nieuwsgierig was naar de bedoeling van de tekst. Dat was eigenlijk mijn enige drijfveer. Ik raakte echt gedegouteerd en ook geïrriteerd door de arrogante toon van de auteur. Misschien was dat de bedoeling. In dat geval is het opzet geslaagd. Als dit niet het doel van de tekst was, vraag ik me af wat het doel dan wél was. Moeten we onze lichaamssappen bestuderen in plaats van naar de dokter gaan?
Ik vond het geen nuttige, leuke of grappige tekst. Het begin was veelbelovend maar daar bleef het voor mij bij. Maar dat was eigenlijk ook niet de vraag.