Lente
“Het wordt lente,” zegt ze. Buiten schijnt de zon behoedzaam.
In bomen en struiken ontluiken schuchtere twijgjes. Harde windvlagen
rukken aan broze takken. Woelen wortels bloot, door winter overwoekerd.
Ze streelt haar pas geschoren huid, haar vingers licht gespreid.
“Het kietelt", zegt ze. Mijn blik volgt de beweging van haar handen
- hoe ze de stoppels aait. Ze legt haar hoofd op mijn schouder,
laat het daar rusten.
In haar blik huizen jonge vogels, dromen die hun vleugels spreiden.
De hare groots en onverschrokken, de mijne kleiner – veilig geborgen.
Buiten wervelen dode bladeren in de wind – buigen zich
tot vraagteken. Ik druk een glimlach op haar naakte kruin.
We zwijgen – lang.
“Ja", zeg ik dan. “Het wordt lente.”