De Paardebloem zendt al haar zaadjes uit met een parachute, op zoek naar een plekje op de wereld waar zij kunnen kiemen en zich ontplooien. Sommige van deze zaadjes komen niet tot kieming, andere wachten geduldig op de juiste omstandigheden.
Met een diepe penwortel gaat het jonge plantje op zoek naar water en mineralen: het integreert zich stevig in zijn omgeving.
Wij zijn die zaadjes. Ons moment van kiemen is onze conceptie. Ons moment van geestelijk ontwaken is onze bloei – onze 2de geboorte waarop we klaar zijn om onze rol op aarde te vervullen binnen het grotere geheel der dingen. Of onze bloei ook vrucht zal dragen is afhankelijk van alle andere planten om ons heen en van de mate waarin we ons weten te verankeren. Het is slechts als we tot bloei komen dat we elkaar kunnen bestuiven en zo onze gift aan de wereld kunnen gaan verspreiden. Dit geldt zowel in biologische als in geestelijke zin.
We hebben er dus alle baat bij om de bloei van onze medemensen aan te moedigen. Hoe meer mensen er tot bloei komen, hoe krachtiger en diverser onze geestelijke nalatenschap. Dit staat haaks op het principe van concurrentie, wat een zuiver biologisch begrip is - het spiegelbeeld van de geestelijke realiteit.
Hoe voelt het om dichter bij deze spiegel te komen? Ben je in staat om zò dicht te komen dat het onderscheid tussen het geestelijke en het materiële lijkt te verdwijnen? Om tegelijkertijd bloem en vlinder te zijn?