Zacht maar kordaat
sla ik de toetsen aan.
Ik bouw mezelf
een cocon van letters
een ander leven
in een
simultaan bestaan.
Een stroom van woorden
golft in een vloeiende lijn
vanuit mijn polsen
naar het scherm .
Mijn hoofd loopt leeg.
Hoe meer woorden er verschijnen
hoe veiliger ik me voel .
Tot
mijn vingers stokken
stoppen
alleen nog leegte
ikzelf slechts een droog
verdord omhulsel.
Al wat nog overblijft
is het zoemen van de nachtlamp.