mank van de pijn
kreupel van de emotie
verstopt voor mijn zijn
van het besef geen notie
lig ik onder je handen
je vingertoppen raken mijn huid
ze breken broze wanden
de stilte maakt geluid
ongewenste haarvaten
verpletterd naar de hel
jij kan het niet laten
je kruipt onder mijn vel
het trauma is nu losgeweekt
zindert na als lichte ruis
nu de pijn niet meer steekt
kom ik in mijn lichaam, thuis