‘Nooit gezien,’ zegt ze.
‘Tadaaaaaa Tada! Tadaaaaaa Tada!’
Ze kijkt me een beetje meewarig aan. Misschien had ik het iets minder enthousiast moeten zingen, maar zo begint de tune van Derrick nou eenmaal: hard en snerpend, om daarna over te gaan in een licht melancholisch getingel.
‘Van Les Humphries, die muziek dan.’
‘Zegt me niks.’
‘Ik keek er als kind naar, maar eigenlijk was die serie helemaal niet geschikt voor kinderen. Veel te eng. O, ik weet zeker dat jij hem maar traag zult vinden. Weinig schieten, weinig actie, maar ik vond het behoorlijk eng. Zal ik eens iets bekennen … De eerste aflevering heeft jarenlang in mijn hoofd rondgespookt. Eigenlijk nog steeds. Ik was tien, misschien elf, toen ik hem zag. Waldweg, heette hij. Dat wist ik eerlijk gezegd niet meer, maar via internet … In die aflevering komt een meisje van zeventien, achttien, ‘s avonds laat aan op een klein stationnetje. Ze is zonder toestemming van haar internaat naar München geweest, om kleren te kopen en naar de bioscoop te gaan. De achterband van haar fiets staat plat. Ze gaat lopen en neemt de kortste route, door een donker bos. Daar komt ze haar leraar tegen. Hij begeleidt haar, want ze is bang: een jaar eerder werd hier een meisje van het internaat dood gevonden. Ermordet. Ze bereiken het huis waar de leraar samen met zijn bejaarde moeder woont, en hij biedt het meisje iets te drinken aan. Ze voelt daar niets voor, maar de man drijft zijn zin door. In zijn kamer doet hij de deur op slot en zet hij de muziek heel hard. Daarna wurgt hij haar.’
Ik zwijg even, maar ze kijkt onbewogen terug.
‘Wolfgang Kieling, zo heet de acteur. Ook dat heb ik opgezocht. Een griezelige kop. Steeds als ik hem in een andere film zag acteren, moest ik denken aan Waldweg. De wurgscène werd later ingekort. Te expliciet. Ze bleven het gezicht van dat arme meisje maar filmen, met op de achtergrond die lugubere kop van haar leraar. Vreselijk. Maar het ergst van alles vond ik het gebonk op de deur, door die bejaarde moeder. Als kind heeft me dat het meest van alles aangegrepen: dat die moeder niet in staat was om dat meisje te redden, dat ze haar zoon niet kon tegenhouden. Rudolf, mach auf! schreeuwde ze. Bitte, mach die Tür auf! Maar haar geschreeuw werd overstemd door die keiharde muziek.’
‘Ja, dat is best heftig,’ geeft ze eindelijk toe.
Ik glimlach opgelucht. ‘Er zijn nog 280 afleveringen gemaakt, maar Waldweg was echt de engste. Helaas worden ze niet meer uitgezonden.’
‘Waarom niet?’
‘In het vroege voorjaar van 2013 bleek dat hoofdrolspeler Horst Tappert ook een rol had gespeeld bij de Waffen-SS,’ zeg ik op cynische toon, maar er verschijnt slechts een frons in haar voorhoofd.
‘Division Totenkopf,’ probeer ik nog.
‘Nee.’ Ze schudt beslist haar hoofd. ‘Heb ik ook nooit gezien.’