Toby is mega. Toby is mijn god en elke god heeft dat geluk, hij blijft gespaard, van leed en dodelijke snot.
50 Ipad’s, omdat de goden niets ontgaat. U leest het goed. 50! Toby Alderweireld ziet het groots. 50 ipad’s schenkt hij aan de ziekenhuizen.
Er wordt nog getwijfeld, wat het model betreft, Apple Air aan pakweg 200 EUR per stuk of Apple Pro aan 900 EUR het beest.
Houd het luchtig en redelijk: 50 stuks Apple Air x 200 EUR = 10.000 EUR en ik zie het zo voor me, in een ziekenhuis vol met smet, miserie, buis in de strot, infuus in de aderen en toch blijven proberen. Of de verpleegster kan komen helpen met de internetverbinding, liefst zonder het schermpje aan te raken?
Omdat Toby het wilt. Omdat het zijn geld is. Zijn bruto loon bedraagt momenteel ca.175.000 EUR per week en 10.000 EUR, beste Toby, als ik goed reken, dan is dat nog geen halve dag werken.
Werken is niet zonder risico in deze tijden, ik weet het, Toby, ook dat Romelu het veel beter doet. Romelo Lukaku schenkt zomaar 100.000 EUR, terwijl hij niet eens zelf wil bepalen hoe het besteed wordt. Romelo overtreft Toby. Het salaris van twee ganse dagen. Thumbs up!
Een lachertje is het niet. Gewetens kunnen knagen. Je moet er iets aan doen, je wilt het betere, beter slapen ook en dus, verzin je, maar wat, dobbelstenen kan je gooien. Twee keer vijf is tien. Daarna twee tweeën, en weet je wat ik doe: dat zijn 4 nullen voor het goede doel.
Zoiets en genoeg geluld. Geld helpt zelfs de braafste monopolyspeler. Gooi niet dubbel voor een derde keer, want dan klinkt het van 'ga naar de gevangenis, ga niet langs start, je ontvangt geen 200 EUR’.
200 EUR kost dus zo’n Ipad Air. Het klinkt als een beademinsgapparaat en de lagedruktentjes zijn ook uitverkocht. Geen sporter geraakt nog in de bergen voor zijn hoogtestage. We zitten immers allen in het dal. We schuilen en we lopen. Op de muren. Sommigen, ze snotteren. Anderen, ze sterven.
Al die tijd en 's nachts, als vleermuizen de vele grensposten, angts en smetvrees weer eens aan hun laars lappen, kunnen we geen schaapjes blijven tellen.
Toby. Romelo. Die slapen nu een beetje beter. Oprechte dank aan hen; doneren doen ze kruimels aan de dorst, maar mijd de mussen, raak ze nooit meer aan en zing een liedje als een zieke clown met runderbrein, getooid in gouden schoentjes, wachtend op het groenste kunststofgras.
Zolang en tot die tijd wordt het verzinnen, schrapen, staren in de diepte, want het aalmoesje blijft kleven, op die bodem van dat onuitlikbaar yoghurtpotje. Chot, het is een week of drie geleden, dat ik hamsterde. En nu. Het lijkt wel kwijl, bedorven snot, schimmel met allures van vergane aardbeibrokjes.