“Hij kon geen verlof nemen.”
Ik haal mijn schouders op alsof ik dat jammer vind. Merkt hij mijn aarzeling? De treinwagon maakt een onverwachte schok. Ik verleg mijn aandacht naar de nieuwsgierige dames naast mij en hoop dat ik het verhaal over mijn denkbeeldige man niet te diep moet uitspitten.
“Hij werkt voor een groot bedrijf.”
Hij stelt niet al te veel vragen meer en toch blijf ik ratelen. Ik doe het onbeschaamd, hoewel ik mij gegeneerd voel. Ik heb mijn stekels opgezet en had maar enkele minuten nodig om van een toegankelijke reizigster te veranderen in een ijskoningin. Als ik maar mijn bestemming bereik voor er vragen over kinderen komen.
***
Jakarta, een uur geleden en ik vond in de ochtenddrukte de toegang tot het treinstation Cikini niet. De stoep was over de hele lengte van het station afgebakend met een meterhoge omheining om te voorkomen dat de pendelaars niet meteen de drukke straat opstromen. Ik zag nergens een mogelijke oversteekplaats. Een aantal lokale mensen kroop behendig over de afsluiting. Ik waagde mij niet aan deze acrobatie, maar vond het ook belachelijk om te vragen waar een entree was.
Een jonge man, geklede broek, wit hemdje met een stapeltje papieren onder zijn arm zag het waarschijnlijk in mijn speurende blik. Hij wees me de plaats, een twintigtal meter verderop. Ik toonde mijn vriendelijkste toeristenglimlach. Zo eentje vol dankbaarheid en blijdschap dat ik in dit land zo ver van huis zo spontaan werd geholpen.
Ook al was zijn pas veel kordater dan mijn dwalende reizigersstap, toch stond hij plots terug naast mij en liep mij voor naar het juiste loket. Hij regelde mijn ticket naar Bogor, ik stak hem het geld toe en hij gaf een ticket en wisselgeld in de plaats. Ik bleef glimlachen. Alhoewel diep in mij protest opborrelde. Zo een hulpeloze toerist ben ik nu ook weer niet. Hij wandelde samen met mij de roltrap op naar het juiste perron. Intussen vertelde hij dat hij onderweg was naar de universiteit. Het gesprek ging niet over koetjes en kalfjes. Als student politieke wetenschappen goochelde hij met uitspraken van Descartes en Nietzsche. Mijn alziend oog checkte intussen de route van de trein.
Ik was al afscheid aan het nemen toen de trein naar Depok op het perron arriveerde. Voor de universiteit ging deze ver genoeg, voor de botanische tuin van Bogor niet. Met een stopgebaar maakte hij mij duidelijk dat ik deze trein niet mocht nemen. Ik knikte beleefd. Als bewijs van mijn zelfstandigheid opperde ik zelfzeker dat het voor hem wel de juiste trein was. Hij knikte al even beleefd. Maar instappen deed hij niet. Hij wachtte samen met mij op de volgende trein.
“Niet getrouwd, maar wel samen. In België hoef je niet te trouwen.”
Ik schrok van mijn antwoord. Mijn leugen had de gemoedelijke situatie een klap gegeven. Ik voelde een bedenkelijke blik in mijn rug terwijl hij mij eerst liet instappen. Ik nam een zitplaats tussen een groep vrouwen. Hij bleef staan.
***
Ben je getrouwd? Heb je kinderen? Het zijn normale vragen. Ook als je alleen onderweg bent.
Wanneer er aan de volgende halte meer mensen opstappen, gaat hij een beetje verder staan zodat onze babbel onvermijdelijk stil valt. Er is te veel ruimte tussen ons voor nog meer ‘je pense, donc je suis’. Gelukkig is er een hele rij dames met hoofddoek die mijn aandacht opeist. Het is mij niet ontgaan dat ze mij stiekem proberen te fotograferen. Ik breek het ijs en vraag of ze een foto willen. Ze spreken maar een paar woorden Engels, maar met gebaren lukt het ook.
De jongeman bekijkt het tafereel van op een afstandje. De vrouwen giechelen terwijl ze van smartphone wisselen. Elk om beurt gaan ze met mij op de foto. Ik voel me terug reizigster worden. Zonder aanval op mijn onafhankelijkheid.
De halte van de universiteit wordt afgekondigd. Mijn blik probeert zijn blik te vangen. Het wordt een snelle afscheidsknik en een vluchtig handgebaar. Niets doet vermoeden dat we het een half uur geleden nog over de zin van het leven hadden.