Mannen met mitella’s maken mij bang sinds ik Het gouden ei van Tim Krabbé las. Lang daarvoor was ik al bang voor:
- mannen met Gucci riemen en trainingsbroek
- mannen met een pet aan de bushalte om de hoek
- mannen met een blikje cara/monster/jupiler in de hand in het openbaar
- mannen met vuil onder hun nagels en een trui vol hondenhaar
- mannen in auto’s die trager rijden als ik naast hen loop
- oude mannen die naar mij knipogen terwijl ze woelend frutselen aan hun broeksknoop
- mannen die mij achtervolgen in het station tot ik van hen wegloop en wordt nageroepen als slet, hoer en dikke nek, die zich- eens ik mij omdraai- al in de massa mengen
- mannen die mij niets dan frustratie brengen
Op zich zou ik geen reden moeten hebben om bang te zijn voor mannen met een baard of een vettige paardenstaart maar het precedent was te sterk. Hun gezichten en gebaren stonden ingekerfd op mijn netvlies tot ze met elkaar versmolten en ik ze niet meer kon onderscheiden. Tot alle wegen naar dezelfde stuwdammen leidden.
Het is beter om voorzichtig te zijn, want je weet nooit. Maar het bang zijn, stopt dat ooit? Ik zie gezichten die mij ooit achtervolgden, nariepen, stoorden, aanraakten, tot ze versmolten tot een masker van mitella’s, een kostuum van doem; waar ze worden opgenomen in mijn eeuwige lijst van negatieve roem.
Ze blijven elkaar maar aanvullen, ze blijven maar vervellen, zodat ze me ook in andere gedaantes kunnen kwellen. Ze kijken van boven naar onder en blijven dan telkens in het midden enkele seconden hangen, voor ze met hun tong over hun beschadigde lippen likken om het hondsdolheidvocht zoetzalig binnen te doen glippen.
Die mannen uit mijn lijstje mogen van mij stikken in hun vloeibare gekheid, en verdrinken in hun voelbare trektijd. Ik wil niet meer bang zijn voor mannen met mitella’s, of mannen met baarden die net iets te lang naar de verkeerde lichaamsdelen staarden. Ik wil niet meer bang zijn voor oude mannen zonder vrouw, die ook maar gewoon droogte zoeken aan de verlaten bushalte in de kou.
Ik zou zo graag willen praten over het weer, zonder dat er ooit een aanname meer ontstond door een vreemde man met een pet.
Ik zou vrij willen zijn van de angst die mij elke dag kleiner maakt dan ik ben.
Vertel mij alsjeblieft, hoe ik niet meer bang kan zijn, hoe ik los kan laten
dat het zo vaak is misgelopen als ik ook maar oogcontact maakte met een vreemde man.
Zeg me dat het verbeteren kan. Zeg me dat het aan mij ligt, dat ik gewoon pech heb en andere vrouwen zich veilig voelen op straat. Zodat het recentste horrorbeeld mijn oogkassen verlaat.
- door Amanda De Maeyer