Het laatste gesprek tussen moeder en dochter had Maria diep gekwetst. Toen ik haar daarnet ontmoette, liep haar gemoed vol.
-”Voor die dochter van ons hebben wij alles gedaan”, was haar stelling. “We hebben haar al drie keer terug op haar poten gezet plus tot driemaal toe een nieuw huis voor haar gebouwd!” Conny bleek een eigenwijs meidje geweest te zijn: haar studies had ze afgebroken op achttienjarige leeftijd. Een jaar later kwam ze thuis zeggen dat ze ging trouwen. Geen enkel argument: te jong, geen job, geen inkomen, kon haar van idee doen veranderen. “Ze trouwde met grote sier, we schonken haar een perceel bouwgrond naast ons huis, bouwden daarop een bungalow. Vooraleer deze echter voltooid raakte, liep het huwelijk al op de klippen”, ging Maria verder. “Wat we niet wisten was, dat ze die bouwgrond in de huwelijksgemeenschap had ingebracht. Dus werd de ruwbouw verkocht en wij waren onze grond kwijt. Conny kwam terug bij ons inwonen. Gelukkig had ze inmiddels vast werk gevonden…” Maria’s stem stokte, want ook met haar jobs had Conny gejongleerd. “Ik kan niet meer tellen hoe dikwijls die al van werk veranderd is”, snikte Maria. “Dat heeft ze toch niet bij ons gezien: Mon heeft heel zijn leven op dezelfde fabriek gewerkt en ik heb twintig jaar gediend bij dezelfde dokter.” De tranen rolden over haar wagen en deze anders zo sterke en robuuste vrouw zien wenen, beroerde ook mij. Ik bood haar een zakdoek aan.
- “Ze heeft zich toch blijkbaar steeds verbeterd, Maria”, trachtte ik te troosten. “Conny werkt nu toch als PR-dame voor een groot bedrijf, verdient blijkbaar goed en ziet er steeds schitterend uit.”
- “Ja, maar kan zij nu eens niet tevreden zijn met wat ze heeft: moet dat steeds wat anders zijn? Ze blijft maar op zoek naar een betere job, naar een betere partij. Wat de job betreft, daar kan ik mij niet over uitspreken”, zei Maria. “Ik ken die hele PR-wereld niet maar wat de mannen betreft … Na haar huwelijk ging ze vrij vlug samenwonen met Bob en geraakte ze zwanger. Ze kochten samen een grond in een nieuwbouwwijk en weerom hielpen we haar met de bouw van dat huis, zowel daadwerkelijk als financieel. Joerie was nog geen drie, toen ze Bob verliet. Ze waren uit elkaar gegroeid, was de uitleg. Natuurlijk, Bob bleef gewoon de werkman, die hij altijd geweest was maar onze Conny vertoefde inmiddels in VIP-tenten, bij VIP-mensen en Bob was niet goed genoeg meer! Bob kocht het huis in en Conny bouwde een derde nieuwbouw en weerom was het papa, die vloerde en voegde, waren het papa en mama, die schilderden en boenden. Het kind was blijkbaar een struikelblok om vlug terug een relatie te beginnen, zeker met een of andere VIP-man. Ze kwam af met een ingenieur, een zakenman, een piloot maar de enige die bleef was die magazijnier met zijn drie kinderen!”
- “Je klinkt verbitterd, Maria”, merkte ik op. Mon, haar man, was er komen bijstaan en had het laatste van het gesprek gehoord. Hij schudde zuchtend zijn hoofd.
- “Ze geraakt er niet over!” zei hij.
-“Jij dan wel?” snauwde Maria hem toe. “Vind jij het dan niet erg, na al wat we voor haar gedaan hebben, dat ze ons buitensmijt, het slot verandert en dat we ook nog eens onze kleinzoon kwijt zijn.”
- “Vooral dat laatste vind ik inderdaad erg”, zei Mon. “De rest zal mettertijd wel goed komen.”
- “Ja, als het weer eens afgeraakt met Stef, dan zullen we weer de goeden zijn, dan mogen we weer opvangen, troosten en bijschieten.”
- “Jij wilt je dochter niet delen!” riep Mon kwaad en hij stapte op zijn auto af. Maria liep rood aan. Het was duidelijk dat ze kwaad was, maar misschien zat er wel waarheid in wat Mon zei, misschien was dat wel moeilijk voor elke ouder.
- “Ik had er best vrede kunnen mee nemen als onze Conny op een normale leeftijd was getrouwd met een normale man en een normaal huisgezin had gesticht …”, begon Maria, maar ik onderbrak haar.
- “Wat is normaal, Maria? Wij dachten dat loyaal zijn aan onze baas een meerwaarde was. De jeugd zegt nu dat we kansen hebben gemist. Wij dachten dat de ideale toekomst: huisje, tuintje, kindje was maar onze jeugd wil haar talenten benutten, wil carrière maken, wil een eigen leven. Wij trouwden voor het leven maar jonge mensen willen niet berusten in een situatie, die hun geen voldoening meer schenkt. Wij vinden dat de jeugd van tegenwoordig het allemaal zo anders doet, maar zouden onze ouders dat ook niet van ons gedacht hebben?”
- “Mijn ouders hadden negen kinderen en alleen vader bracht geld in het laatje. Wij hadden zoveel kansen niet en wij moesten zeker niet op geldelijke steun van onze ouders rekenen, nadat we het huis uit waren. Van je veertien jaar gaan werken, je loon afgeven tot je trouwde en nadien je plan trekken: zo ging dat bij ons vroeger.”
- “Vroeger is voorbij, Maria, tijden veranderen”, zei ik.
Ze zuchtte, snoot haar neus en ging naar haar man toe, die daar al een tijdje teken stond te doen dat hij ging vertrekken. En ik … ik kon niets anders doen dan hen het beste wensen.