(REGIE: Moeder en Kind02 (=meisje) zitten in de woonkamer. Moeder staart naar de familiefoto op de schouw. Kind02 speelt met gsm.)
Gelle waard zo schoon toen ge klein waard. Zo schattig.
Onze Jef met zijn blonde krullekes
en gij met uw twee vlechtjes.
Zie ulle hier nu staan:
de schoonste kinderen die ik ooit in mijn leven heb gezien.
Ge waard zo lief alle twee.
Zo aanhankelijk.
Allebei graag mijn aandacht trekkend.
Onze Jef dat was een echte vedette. Hij kon zo goed mensen imiteren.
Gelachen dat wij hebben met hem.
Ik zie hem nog zo bezig.
En maar genieten. Hij stond zo graag in de belangstelling.
Het zijn schoon herinneringen.
Weet ge nog?
Elke zondagochtend?
Ik hoor ulle nog zo roepen van uit ulle bedjes als gelle wakker werd.
‘Moeke, moeke!’
Toen was ik nog alles voor ulle.
Ik zou ’t zo graag nog één keer meemaken.
Nog één keer zo wakker worden op ne zondagmorgen.
Maar da’s voorbij, hé.
Da’s verleden tijd.
Geen tijd meer voor ulle moeder.
Nu zijn er ulle vrienden.
Ulle lieven.
Onze Jef heeft een lief. Wist ge dat?
Ik heb het moeten horen van papa. ‘ t Stond op Facebook zei hij.
Facebook.
’t Internet weet altijd alles eerst. Zelfs van uw eigen kinderen.
Ik vind dat triestig eigenlijk.
Ik heb hem gisteren nog gesmst,
onze Jef.
Geen antwoord.
Zo gaat dat altijd.
Ik sms, geen antwoord.
Waarom kopen papa en ik ulle eigenlijk ne gsm als ge nooit antwoordt? Is dat hoe wij ulle hebben opgevoed?
(REGIE: Moeder neemt gsm)
Kijk niks hé.
Nog altijd niks.
Ik kijk toch niet verkeerd? Zie ne keer.
(REGIE: moeder steekt gsm onder neus kind2)
Niks toch hé?
Onbeleefd vind ik dat. Als iemand u een vraag stelt, dan antwoordt ge toch?
Of niet?
Of ben ik niet belangrijk genoeg misschien? Quantité négligeable?
Ik word daar echt kwaad van.
En als ge hier thuis zijt dan doet ge niet anders dan met die gsm bezig zijn.
Ge kunt niks tegen ulle vertellen, want ge zit met uw neus op dat scherm.
Internetten alsof ulle leven er vanaf hangt. Ge zou zo maar eens iets kunnen missen van wat er in de wereld gebeurt.
Dat heeft ne naam hé: FOMO.
Fear of missing out.
Ja, daar verschiet ge van hé, dat ik dat ken.
Marianne van de tekenclub haar kinderen hebben dat ook. Verslaafd aan Facebook. Die hebben zelfs moeten afkicken vorige zomervakantie.
Jaja, ge lacht, afkicken, gelijk van den drugs. Een maand zonder hunne gsm.
Ambras dat dat daar geweest is.
Het heeft wel niet veel geholpen, Een week nadat ze weer op kot zaten was’t toch weer van dat.
Het is een vuiligheid, dat internet.
Ik vraag me af of gelle nog zonder kunt.
Ik vraag me trouwens ook soms af waarom gelle nog naar huis komt in’t weekend.
Een ganse week kijk ik daar naar uit, maar als ge hier zijt dan ben ik alleen goed voor de kook en de was.
Dat doet zeer zenne.
Heel mijn leven heb ik ten diensten gestaan van ulle.
Gestopt met werken om voor ulle te kunnen zorgen.
Elke woensdagmiddag van hier naar daar. Van hobby één naar hobby twee en terug.
Allemaal voor ulle.
Niks heb ik gehad aan mijn jong leven.
Ik had nog zo veel willen doen.
Bijstuderen, een carrière uitbouwen, de wereld zien. Profiteren en kansen grijpen.
Maar ‘t was voorbij voor dat ik het wist.
En ineens zat gelle op kot en ik hier thuis.
Alleen.
Voorbijgestreefd en uit de mode.
En ik moest het ook altijd alleen zien te rooien.
Ulle vader ja…
Ulle vader die was gaan werken hé. Geld gaan verdienen. Vergaderingen en recepties. De zakenman uithangen.
Zo ging dat vroeger, dat is niet zoals nu.
De moderne tijd met haar emancipatie. Dat bestond toen niet.
Gelijkheid tussen mannen en vrouwen.
Profiteer er maar van gij als jonge vrouw. Het leven lacht u toe.
De wereld ligt aan uw voeten.
Geniet er maar van, ge hebt alles. Gij kunt alles doen wat ge wilt.
Vrijheid blijheid.
En slim, een goei stel hersenen.
Binnenkort een diploma.
Ge zijt jong en schoon.
Ik had ook een goei stel hersenen.
De wereld had ook aan mijn voeten kunnen liggen.
Ik was ook jong en schoon.
En moeder op mijn 20ste.
(REGIE: langere stilte)
Wat zit ge zo te kijken?
Ja.
Ja, misschien wel.
Misschien heb ik wel spijt.
Misschien heb ik wel nooit kinderen gewild.