Monoloog Rabot

De vierde wereld bestaat. De vierde wereld bevindt zich dicht bij ons.
Ik had er geen idee van. Ik wist niet eens dat er een vierde wereld bestond.
Ik ben de die wereld gaan bekijken en gaan beluisteren.
Toen ik daar aankwam luisterde ik naar de wind en bekeek de hoge gebouwen.
De hoge gebouwen die er over een korte periode er niet meer zullen staan.
Ik sta momenteel op stenen tegels en binnenkort op puin.
Ik bel aan en luister naar de krakende stem die me vertelt dat de deur open is, zoals altijd.
Terwijl ik door de deur stap zie ik dat de lift stuk is. Al jaren, zo vertelt één van de laatste bewoners tegen me.
Ik ben reportagemaker vertel ik en ga met bepaalde verwachtingen naar boven via de trap.
Eén van de twee uitgangen van het gebouw. De andere is via het dak, zo vertelde de bewoner me waarmee ik afgesproken had.
Hij vertelde me dat hij vorig jaar rond deze tijd geroep hoorde.
Help me, help me. Ik negeerde het, vertelde de bewoner.
Tien minuten later hoorde hij een ambulance beneden aan het gebouw.
Ik was in shock. Zoiets had ik nog nooit gehoord.
Ik wist dat het erg was, maar zo erg. Nee.
Vandaag ben ik opgestaan met verse moed en ga bezweet slapen.
Bezweet van de angst, pijn en verdriet.
Morgen is het een andere dag. Voor de bewoners een dag met een grote leegte want wat ik niet wist was dat er een kogel door de muren ging gaan.
Toen mijn documentaire in première ging zag ik de bewoner terug.
Hij kwam om een laatste herinnering. Het was ook mijn laatste herinnering aan hem.
Of toch niet?
Mijn laatste herinnering kreeg ik de volgende dag op de deurmat voorgeschoteld.
In de krant, tussen de overlijdensberichten.
Zelfmoord.
Tot ziens, vriend. Tot ziens.