Onder de spoorbrug. Elke vijf minuten voor het half uur, is het op mijn linkerkant schudden en beven. Glas en porselein klinken in mijn herinnering. Een warm en luxe verleden.
Hier en nu valt opnieuw de stilte. De beste vriend van de duisternis. Samen zijn we een hecht trio. Sinds jaren. Het is goed zo. Ik trek mijn slaapzak opnieuw dicht. Opnieuw dertig minuten soezen. Misschien snurk ik. Territoriumafbakening.