I wou dat ik niets had. Geen werk, geen vrienden, geen auto en geen betalingen. Geen vriendin en geen familie, geen geld en geen bezittingen.
'Ach, had ik maar niets,' zuchtte de man. 'Als ik niets had, dan had ik ook echt niets.'
Soms snap ik wel dat hij niets wil, maar ik wil vooral opnieuw beginnen. Alles wordt namelijk te veel en te ingewikkeld, zelfs het lichaam onderhouden.
Misschien moet je wel niets hebben om iets te kunnen hebben, denk ik.
(Is het allemaal geen simpele afleiding. Met één hand word je afgeleid, en de andere.. Ja, hoe zit het met die andere hand?
'En, het leven, hoe was die?'
'Geen idee, ik was te zeer afgeleid.')
Wat is men dan ook zonder afleiding?
Het ligt op het puntje van mijn tong, maar ik kom niet op het antwoord op die vraag.
Was het misschien 'jezelf'?
'Was het jij zélf? Jij, ja jij! Was je je kleren zelf? Anders doe ik het wel even.'
Dan heb ik tenmiste iets te doen.
(Dat was de was.)