Ik ging naar mijn kamer en legde me op bed. Ik pakte mijn computer en ging naar mijn facebook. Ik had enkele meldingen en scrolde wat door mijn berichten. Opeens zag ik een grappig filmpje en klikte erop. Na het filmpje, keek ik naar de reacties, tot mijn blik bleef hangen op een reactie, waarin een foto stond. Ik las de foto en had door dat het een kettingbrief was. Ik geloofde niet in die onzin, maar je kon nooit weten. Ik wou stoppen met lezen, maar mijn nieuwsgierigheid won en ik las verder. Mijn ogen bleven hangen bij enkele zinnen.
Zet dit bericht binnen 2 minuten in twintig reacties, anders zal je sterven. Wanneer je dit niet doet, zal er om 23u59 een meisje in je kamer staan, die je zal vermoorden.
Ik geloofde het niet en sloot mijn facebook af. Ik kon de gedachte echter niet uit mijn hoofd bannen. Ik besloot op wattpad nog wat verhalen te lezen, om het uit mijn hoofd te krijgen. Terwijl ik las, kwam de gedachte steeds terug dat het meisje mijn kamer zou inkomen. Waarom had ik het nu niet gewoon in twintig reacties gezet?
Oké, rustig Lexi. Je hebt al eerder kettingbrieven gelezen en er is nooit iets gebeurd. Zet het uit je hoofd. Nu zal er weer niets gebeuren.
Die gedachte herhaalde ik steeds opnieuw en opnieuw in mijn hoofd, maar de angst bleef. Ik wou slapen, maar ik wou ook wakker blijven om te kijken of het meisje echt zou komen of niet. Ik draaide me om naar de wekker op mijn nachtkastje en bleef het uur in het oog houden.
23u57
Naarmate de seconden verder verstreken, nam mijn angst toe en voelde ik mijn hart sneller kloppen. Het zweet brak me uit van de angst en mijn ogen speurden de kamer rond. Mijn ogen dwaalde weer naar de wekker. Nog twee seconden en dan zal ik weten of ze verschijnt of niet. Niets te zien in mijn kamer. Ik keek weer naar de wekker en zag dat ze normaal al vijf seconden geleden moest verschenen zijn. Ik slaakte een opgeluchte zucht. Het was misschien belachelijk, maar ik was echt bang dat ik mijn ouders niet meer kon zien. Dat ik nu zou sterven en zij niet zouden weten hoe het kwam. Er zouden geen sporen van inbraak of misdadigers zijn. De angst was al afgenomen, maar opeens stond mijn haartjes op mijn huid overeind. Daarom keek ik weer op en zag dat in de hoek van mijn kamer een meisje stond. Mijn hartslag versnelde weer. Ze was toch verschenen! Het meisje zweefde op me af. Haar lange zwarte haren hingen voor haar gezicht, maar ik kon een glimp opvangen van haar ogen, die volledig wit waren en waaruit bloed droop als tranen. Haar huid was lijkbleek en haar mond was vertrokken tot een wrede grijns. In haar linkerhand had ze een bruine, versleten teddybeer, waaruit vulling kwam, vast en in haar rechterhand hield ze een mes vast. Ze zweefde naar me toe en hief het mes op. Ik wou gillen, maar was verstijfd van angst en kon niets uitbrengen, behalve een zachte piep. Ik wou me verzetten, maar bleef verstijfd van angst liggen, tot het meisje me bereikt had en het mes in mijn hart stak. Het laatste wat ik zag was dat het het meisje meteen verdween, nadat ze het mes in mijn hart had gestoken en er terug uit had getrokken. Daarna werd alles zwart en stopte ik met ademen en bezweek mijn hart.
Nu ben ik ook een geest, die mensen vermoord, als ze hetzelfde doen wat ik toen gedaan had. Wanneer je dat bericht niet deelt, zal je mij ontmoeten en meteen daarna net zoals mij eindigen.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.