Het is de blik in haar ogen,
de trek om haar mond.
De gevatheid waarmee
haar antwoord komt.
Het zijn de jaren die groeien,
toekomst die lonkt.
Het geloof waarmee
ze haar dromen volgt.
De eenvoud van zijn lach,
oprecht onbezorgd.
Het geluk van zijn kind-zijn,
hoe hij zijn zinnen vormt.
De omtrek van zijn schouders
elke dag wat breder,
meer liefde om te knuffelen,
een groter raakvlak om te troosten.
Elke dag een stapje verder,
een trapje hoger.
Waar is de tijd van vingerwijzen
- mama, wat is dat?
Zo leren we elkaar de wereld kennen,
tot ze op dezelfde hoogte
naar de dingen kijken,
spreken met de kracht
van zwijgen en toch weten
dat er altijd nieuwe dagen komen
om te houden van...