Nieuwe schoenen,
juist gekocht,
voor de eerste keer
aangedaan.
Ze knellen rond mijn voeten,
gemaakt van witzacht
porselein.
En ik stap.
Heel traag,
alsof ik bang ben
mezelf te breken.
Ik kan niet weglopen,
niet rennen, van alles weg.
Dan ga ik kapot.
Want de schoenen,
knellend,
zitten veel te strak, laten niet los.
Dat kan ook niet,
ze zijn niet van mij,
zo schreeuwend om hulp.
De schoenen zijn van dat meisje,
in de hoek van de speelplaats,
zo alleen.
Woorden naar haar toe gegooid,
als stenen.
Ze huilt.
Ben ik dan de enigste
die dat ziet?
De enigste die moeite doet
om in haar
schoenen te staan?