het is niet meer als vroeger
nee, niks is nog hetzelfde
het is nog nauwelijks te herkennen
iedereen is de pedalen kwijt
en dat is toch wel even wennen
vroeger leek me zoveel beter
maar op een dag leek alles anders
ik voel mij opgesloten tussen plexi-glazen wanden
je raakt me niet meer aan en ik begroet je zonder handen
(Gaia antwoordt …)
ik ben niet meer als vroeger
ik ben niet meer dezelfde
ik ben nog nauwelijks te herkennen
ik ben zoveel schoonheid kwijt
dat is voor mij ook even wennen
vroeger was ik zoveel mooier
maar gaandeweg werd alles anders
ik voel me niet meer happy en ik kraak in al m’n voegen
ik kan het amper aan, ik bloed uit vele wonden
ik slenter futloos door te lange dagen,
ik ben onredelijk, ongeduldig
ik stel steeds weer dezelfde vragen
waar liep het mis, wie is er schuldig
vragen wij teveel als wij verlangen
naar een streling of een zachte zoen
om in de pub (nog eens) te blijven hangen
en naar een doodgewone fuif, net als toen
ik wil lachen, spelen, zingen
ik wil knuffelen, ik wil een dansje doen
weer genieten van de doodgewoonste dingen
en ook onnozel geven …. van katoen
maar ik verjaag m’n donkerste gedachten
ik schilder op m’n mond een lach
en zo zal ik geduldig wachten
op normale dagen wanneer alles mag
(Gaia antwoordt …)
ik was gul, maar jij was veel te gulzig
zeg maar egoïstisch in ’t kwadraat
en nu vraag jij : wie is er schuldig
is dat niet een beetje laat
ik kan je toch niet eeuwig blijven vragen
om te luisteren naar wat ik vroeg
waarom blijf jij je zo misdragen
waarom heb jij nog altijd niet genoeg
wanneer je alles verder blijft verminken
voor je beurs- en groei-idolatrie
zal je luxe-bootje heel snel zinken
de natuur sluit nooit een compromis
maar ik verjaag m’n donkerste gedachten
ik geef je graag een laatste kans
misschien gebeurt het onverwachte
en ontspring je nog de dans …