Paul Vagant

BIJL

mijn boom is omgehakt door een hakkerzomaar op een dag met kettingzaag en bijlhet duurde veel te lang die moord hij hakte op hem inniet in z’n wortels, needie zaten veel te diepen te verstrengeld in elkaarmaar kniehoog in de flankbrutaal en ongenadig horizontaal bomen sterven staandemijn boom ligt stil en toont nu z’n vele mooie ringenjarenlang vergaard en groot gegroeid geen wind meer die nog streeltgeen vogels meer in z’n kruinwerkeloze wortels wachtenop grote gele zwammen elke dag hoor ik hem denkengod … waarom is het volbracht

GOUDEN VELDEN

weet je nog m’n lief, hoe wij wandeldenlangs de gouden veldenin wat late zon en door nevelgrijszonder zorgen om de tijd samen stapten wij op een glooiend paddoor maanverlichte duinendoor het mulle zand naar het witte stranden de branding van de zee samen sliepen wij in een kleine hutop maanverlichte bergensamen gingen wij bij de zonsopgangover ijs en eeuwige sneeuw samen liepen wij op The Western Waylangs maanverlichte meren wij verwarmden ons bij een open vuuraan een kleine waterval samen deelden wij lief en leedlanger dan een halve eeuwwaarom zo niet verder doenin de tijd die ons nu nog blijftin de tijd die ons nu nog blijft samen zongen wij een weemoedig liedin de maanverlichte patiosoms eens “Nathalie”soms eens “Let it be”en af en toe “For auld lang syne” kom bij mij m’n lief, laat ons wandelenlangs de gouden velden want ik wil met jou nu genieten vanal de tijd die ons nu nog blijftal de tijd die ons nu nog blijftal de tijd die ons nu nog blijft

NIKS IS NOG ALS VROEGER

het is niet meer als vroegernee, niks is nog hetzelfdehet is nog nauwelijks te herkennen iedereen is de pedalen kwijten dat is toch wel even wennen vroeger leek me zoveel betermaar op een dag leek alles andersik voel mij opgesloten tussen plexi-glazen wandenje raakt me niet meer aan en ik begroet je zonder handen (Gaia antwoordt …)ik ben niet meer als vroegerik ben niet meer dezelfdeik ben nog nauwelijks te herkennenik ben zoveel schoonheid kwijtdat is voor mij ook even wennen vroeger was ik zoveel mooier maar gaandeweg werd alles andersik voel me niet meer happy en ik kraak in al m’n voegenik kan het amper aan, ik bloed uit vele wonden ik slenter futloos door te lange dagen, ik ben onredelijk, ongeduldigik stel steeds weer dezelfde vragen waar liep het mis, wie is er schuldig vragen wij teveel als wij verlangen naar een streling of een zachte zoenom in de pub (nog eens) te blijven hangen en naar een doodgewone fuif, net als toen ik wil lachen, spelen, zingenik wil knuffelen, ik wil een dansje doenweer genieten van de doodgewoonste dingen en ook onnozel geven …. van katoenmaar ik verjaag m’n donkerste gedachtenik schilder op m’n mond een lachen zo zal ik geduldig wachten op normale dagen wanneer alles mag (Gaia antwoordt …)ik was gul, maar jij was veel te gulzigzeg maar egoïstisch in ’t kwadraaten nu vraag jij : wie is er schuldigis dat niet een beetje laat ik kan je toch niet eeuwig blijven vragen om te luisteren naar wat ik vroegwaarom blijf jij je zo misdragen waarom heb jij nog altijd niet genoeg wanneer je alles verder blijft verminken voor je beurs- en groei-idolatriezal je luxe-bootje heel snel zinken de natuur sluit nooit een compromismaar ik verjaag m’n donkerste gedachtenik geef je graag een laatste kansmisschien gebeurt het onverwachte en ontspring je nog de dans …

Graag ... gedaan

’t is voorbij … het geluid op nul en spotlights uitja toch wel, het was een wijs besluiten ik weet heel goed waarom … het was tijd tijd … het was tijd … tijd om los te laten voor altijd ’t was een lang en mooi verhaal, maar ’t is veel te snel gegaanen niks blijft duren voor altijd, niks blijft duren voor altijd maar er blijftwel een grote leegte diep in mijalles achterlaten kan ik nietik voel me nu wel vrij, met wat pijn tijd … het was tijd … tijd om los te laten voor altijd nu en dan schrijf ik een lied en verzin ik een melodiezo komt vroeger dichterbij, vroeger komt wat dichterbij’t is voorbij … het geluid op nul en spotlights uitja toch wel, het was een wijs besluit en ik weet heel goed waarom : het was tijd tijd … het was tijd …tijd om los te laten voor altijd nu ervaar ik wat evenwicht, heel ver weg en toch nabijvroeg of laat is het gedaan, dankbaar zeg ik : graag gedaanheel graag gedaan

Niemand die de waanzin stopt

Niemand die de waanzin stopt ik zou zo graag beleggen in ’n klein stukje regenwouddan kon ik tenminste zeggen dat ik vecht voor het behoudalles loopt hier grondig miswij hebben rendez-vous met de geschiedenis want er is niemand die de waanzin stoptnee… er is niemand die de waanzin stoptniemand die de waanzin stopt ik zou zo graag beleggen in ’n klein stukje oceaandan kon ik tenminste zeggen dat ik vecht voor ons bestaanalles loopt hier grondig misen toch legt iedereen zich daar bij neer want er is niemand die de waanzin stoptnee… er is niemand die de waanzin stoptniemand die de waanzin stopt en wie, wie wil er nog beleggenin een wereld zonder haat geen bloedvergieten, enkel liefdemaar ik denk niet dat die bestaatwant wat bezielt de sapiensdie z’n naaste doodt in de heilige naam van God is er dan niemand die die waanzin stoptis er dan echt niemand die die waanzin stoptniemand die die waanzin stopt

De gever is de krijger

wanneer je ogen blijven rustenop m’n handen bij m’n hoofdzonder schroom en zonder angstendan zie ik wie in mij gelooftwanneer je handen zachtjes strelenlangs m’n mond en langs m’n wangdan verlang ik om te gevenzonder krijgen of belangwant de gever is de krijgerdaarom is nemen zonder gevenvoor jou en mij geen optie meer wanneer je ogen mij bekijkenen ik zie een glimlach om je monddan verlang ik om bij jou te blijvendan zijn al m’n twijfels ongegrondwant de gever is de krijgerdaarom kan nemen zonder gevenvoor niemand ooit een optie zijn

Wij waren mannen !

In negentienachtenvijftig ging de wereld voor ons open met de wereldexpositie en z’n ijzermolecule. Wij konden toen niet eens een kleine auto kopen en we keken televisie bij onze nonkel Jules. In ijzig koude winters hielden wij ons struis en kloek. We gingen naar de scouts en naar de kerk en naar de school met roodbevroren billen in fluwelen korte broek, met een zelfgebreide sjaal en een ruitjes-kamizool. REFREIN Want … wij waren mannen, wij waren mannen we wisten wat we wilden want wij waren van “De Gilde van de Echte Mannen” . Te voet naar Scherpenheuvel was een echte bedevaart. Op de kermis : smoutebollen of een grote suikerspin, en in de botsautokes was het stoerdoen uiteraard en we dronken op ons eerste fuif onze eerste cola-gin. We dansten in cafés op al de liedjes van Chuck Berry. We waren zot van jive en swing en van hemels-helse rock. We kozen op de jukebox voor The Platters en Bill Haley en voor al de hits van Elvis en voor “Rock around the clock”. Wij moesten nog naar ’t leger : 12 maanden discipline. Het was heel ver in Duitsland, met die boemel-DVT. We vulden onze dagen met alcohol en nicotine, we liepen wacht met scherp of waren altijd van corvée. We dachten dikwijls: ”Kust ze !” en “Krijg de cholera !” want we hadden echt wel heimwee en dan schreven we een brief naar de vrienden in ons dorp en af en toe naar pa en ma, maar de mooiste, warme brieven waren toch wel voor ons lief. De liefde voor de club, daar ging voor ons niks boven, naar het bal tot 5 uur ’s morgens en dan met een houten kop naar het voetbalveld om ons gratis uit te sloven en na een koude douche voelden wij ons toch weer top. De dodentocht in Bornem was uniek om te ervaren. Iedereen verklaarde ons geschift en ook nog eens goed zot. Met tenen zonder nagels en onze voeten vol met blaren zo bereikten we de meet : "total loss" en stikkapot …

Paul Vagant

Over Paul Vagant

Teksten