Trauma.
Ik laat het woord
even rondwalsen in mijn mond,
alsof ik onderliggende noten
van pijn en acceptatie
probeer waar te nemen.
Ik proef,
en neem waar,
met al mijn zintuigen.
Ik merk verraad, wantrouwen,
een vleugje eenzaamheid
en een stevige afdronk
van verdriet.
En dan besef ik,
dat om écht te proeven,
om eerlijk te beoordelen,
de wijn nooit wordt gedronken.
Ik spuug en kijk,
van op een afstand,
mijn cellen
verweven
met de intrinsieke eigenschappen van de wijn
en besef…
Dat de herinnering voldoende is
om betere keuzes te maken.
Ik hoef niet te blijven drinken.
🍷Daisy Gijbels🍷