We zitten over de helft. Ongelooflijk dat alles al zo gemakkelijk en goed is verlopen. Het wordt me steeds meer en meer duidelijk en ik begin het wat te aanvaarden, dat hij echt goed bij me past. Dat dit de relatie is die ik wil en nodig heb.
We zijn misschien slecht van start gegaan, waardoor ik me een maand geleden nog steeds niet helemaal zeker voelde bij hem. Ik merkte aan alles dat hij oprecht was, maar er wrong iets. Het is zo ingewikkeld begonnen en er is zo snel zo veel gebeurd dat ik geen tijd heb gehad om me te ontplooien. Dat ik geen tijd heb gehad om mezelf te leren zijn bij hem. Wat ik een maand geleden dus wel probeerde en dacht te zijn, maar eigenlijk niet helemaal was. Ik voelde me wel genoeg op mijn gemak om deze zorgen met hem te delen, wat in het begin niet zo een goed plan leek, maar waar ik nu dankbaar om ben. Hij trok het zich verschrikkelijk aan. Hij had het gevoel dat ik hem niet helemaal vertrouwde en volgens mij was dat gevoel correct. Ik kon niet aanvaarden dat hij me echt graag zag als hij dat nog nooit gezegd had, ik kon niet aanvaarden dat het hem niet enkel om seks te doen was als dat aan het begin, aan de basis van onze "relatie" lag.
Ik vond het verschrikkelijk hem dat gevoel te moeten geven, want ik zag dat hij er erg mee bezig was, dat hij niet wist wat te doen maar niets liever wou dan mijn onzekerheid wegnemen. Dat heeft alles veranderd. Zien hoe graag hij me wou bewijzen dat mijn gevoel onterecht was, dat hij daardoor zelfs begon te twijfelen of hij seks met me kon hebben zonder zich schuldig te voelen. Ik zag in zijn blik en hoorde in zijn woorden dat hij om me gaf, echt om me gaf. Dat gesprek heeft me onbewust echt geholpen. Meteen was alles beter. De euforie die ik zag toen hij merkte dat ik op mijn gemak was en de euforie die ik voelde toen hij voor het eerst echt zei dat hij me graag zag hebben alles zo perfect gemaakt, zoals het vandaag nog steeds is.
Zoals je misschien gemerkt hebt, was deze tekst rotslecht. Ik weet niet hoe ik kan verwoorden wat ik zag en voelde. Ik schrijf gewoon van me af waar ik mee bezig ben. Niets negatiefs, al maanden niet meer denk ik. Ik leef in een droom, eerlijk waar. Mijn angst gaat nooit weg, maar hij slaagt er als geen ander in ze niet te vaak aan het oppervlak te laten komen. Ik heb al meerdere relaties gehad. Twee voor deze. Ik voelde me daarin gelukkig, dacht ik, maar weende meer dan ik lachtte. Twijfelde meer dan ik genoot. Dat heeft Nick echt in me veranderd. Hij laat me genieten, laat me lachen. Hij kan met één zin zoveel meer in me losmaken dan de andere twee met een heel boek. Hoe dat komt? Hij meent wat hij zegt, hij voelt alles oprecht aan en brengt dat ook zo naar me over. De andere twee zeiden honderd keer per dag dat ze me graag zagen en me mistten, maar waarom? Ik vind nu dat je enkel moet zeggen dat je iemand graag ziet als je dat op het moment zelf beseft en voelt. Als je de persoon die je graag ziet in de ogen kijkt of omhelst, dan kan je hen zeggen wat je op dat moment voelt. Als je naar een gsm zit te staren en om de vijf minuten moet zeggen hoe graag je iemand ziet, dan maak je de ander en jezelf enkel iets wijs. Dan probeer je jezelf en de ander te bewijzen dat je gevoelens oprecht zijn en net daardoor zijn ze dat niet. Nick heeft me nog maar één keer verteld dat hij me graag ziet, maar die ene keer heeft me meer geraakt dan de honderden andere keren.
Nog 9 dagen te gaan om hem te missen, of beter gezegd, om er naar uit te kijken hem terug te zien. Ik ben nu ook eerlijker met mezelf en besef dat het best nog meevalt hoe "erg" ik hem mis. Ik kijk er gewoon naar uit weer bij hem te kunnen zijn. Missen heeft, voor mij, een negatieve bijklank. Missen gaat gepaard met tranen en ongelukkig zijn. De voorbije dagen was dat helemaal niet zo. De voorbije dagen waren gevuld met gelach en plezier, en met af en toe eens denken aan Nick en daar blij van worden. Want dat ben ik, blij, al voor een hele lange tijd. Dank je daarvoor.
Als je me al een beetje kent weet je dat ik erg kan overdrijven. Deze tekst is niet anders dan de vorigen. Weet dat alles wat ik schrijf wel oprecht aanvoelt.