Old friends
Ze duwt een van de kamerhoge deuren open en zoekt een bekend gezicht. Een zoete biernevel dringt haar neus binnen. Het cliënteel van de Mappa Mundo bestempelt zichzelf graag als divers en kosmopolitisch. De doorsnee bargast heeft twee kinderen die Wolf en Lente heten, anderhalve minimalistische tattoo, een baan in de marketing en is een drankorgel. Het gemiddelde orgel kan aangezwengeld worden door ‘een cavaatje’ of aperol-spritz. De Dansaert-Vlaming, daar moesten ze altijd om gieren van het lachen. Haar herinneringen aan deze bar kleven aan de gehavende tegelvloer, net zoals de zolen van haar sneakers. Ze kiest strategisch een tafeltje uit. Haar handen zweten. Daar is hij.
‘Lang geleden, zeg. Al een Amerikaan aan de haak geslagen ginder?’ Hij geeft haar een prikkende kus op de wang.
‘Je hebt een baard nu. Ben je een hipster geworden?’
‘Sarah vindt het stoer.’
‘Ik wil met je praten.’
‘Dat is goed.’
‘Nee, ik wil echt met je praten.’
‘We praten nu toch?’
‘Ja. Misschien moeten we eerst iets drinken.’
‘Doen we zo’n grote kan mojito?’
‘Like the old days. Zouden we dat wel doen? De laatste keer dat we die soldaat maakten is nogal bijzonder geëindigd.’
‘Klopt, je was je bankkaart verloren.’
‘En niet alleen dat.’
‘Dat was inderdaad leuk. Maak je geen zorgen, we zijn ondertussen ouder en wijzer. We zijn alleszins ouder.’ Hij knipoogt.
‘A pitcher of mojito, please.’
‘Do you like it strong?’ vraagt de barman met manbun.
Haar ogen glijden van de manbun naar hem en opnieuw naar de manbun.
‘Yes. We’re old friends.’
De manbun steekt zijn duim op en met een bezwerende glimlach haast hij zich naar de marmeren toog met houten lambrisering. De limoenen verdwijnen na een vingervlugge incisie een voor een in de doorzichtige kristallen kan.
‘Ik ben onlangs de gouden ketting verloren die je voor mijn dertigste verjaardag had gegeven. Het slotje was blijkbaar niet goed toe en ze lag op de grond in een taxi. Kan je geloven dat die eerlijke vinder mij heeft opgebeld en de ketting is komen afzetten. Dan heb ik hem wat dollars gegeven.’
‘Er zijn nog eerlijke mensen op de wereld.’
‘Je weet pas wat je mist eens je het kwijt bent.’ Ze glimlacht.
De manbun zet de kan met mojito op tafel en schenkt vanop een onnodige hoogte twee volle glazen in.
‘Sarah vindt het geen probleem dat ik met jou iets ga drinken. Ze vindt het zelfs belangrijk dat ik oude vrienden terugzie.’
‘Dat is lief van haar.’
‘Ja, ze is lief.’ Hij kijkt naar zijn glas en plet de kapotte muntblaadjes voor de zekerheid nog een keer.
Ze kijkt naar de tafel.
‘Het is zo ontzettend tegen de regels,’ fluistert ze. Het is godverdomme zo ontzettend tegen de regels.’
‘Wat bedoel je?’ Hij leunt naar voor.
Ze geeft geen antwoord.
‘Kom op, er kan niets zo erg zijn dat je het me niet kan vertellen.’
‘Jawel.’
‘Probeer maar. Ik bijt niet.’
Ze geeft geen antwoord.
‘Wat is er dan?’
‘Ik mis je,’ zegt ze.