Ik loop door de bijna verlaten stad. Gelukkig, ik ben er bijna. Ik vertraag mijn stap om wat bij te komen van het avontuur. De laatste trein naar Amsterdam en uitstappen op een bijna verlaten perron. Ik merk dat ik mijn adem inhoud. Gauw de hal nog door en dan de deur naar buiten. Er rijdt geen tram. Het gevoel in mijn buik alsof mijn darmen zich samenpersen wordt sterker. Jongleren op het Spui! Het lijkt wel een weddenschap van durf ik wel of durf ik niet. Ik hou van reizen. Ik hou van circus maar ik ben niet in het circus geboren zoals hij. We hebben enkel die vreemde passie gemeen. Het gooien van allerlei dingen in de lucht en dit combineren met praten over dingen in de wereld maar vooral over wat ons bezig houdt. Ik voel me weemoedig worden of is het verliefdheid? Een mengelmoes van verliefd zijn op het verleden en weten dat dit nooit meer terugkomt. Ik zie hem nu weer onverwacht voor de deur staan. De herkenning en meteen de klik en mijn ja zonder nadenken tegen de uitnodiging.
Ik ga wat harder lopen op de muziek van de straatmuzikanten in de verte en zie hem zwaaien. We zijn precies hetzelfde. Het zweet loopt over mijn rug en staat op mijn voorhoofd. De schmink zal wel doorlopen. Achter mijn vermomming houdt de angst zich schuil en alle andere gevoelens. De koffer met ballen zeul ik voort en ik voel nog even of mijn hoedje goed zit. Het elastiekje om mijn kin knelt. De gele pruik met krullen jeukt verschrikkelijk. Hee hoor ik mezelf roepen en stap veertig jaar terug.