Ik had zonet een van die momenten waarop je achteraf met een moeilijk te bepalen gevoel achterblijft. Mijn sportzak is een juten boodschappentas en die draag ik zo elegant om mijn arm dat het lijkt alsof ik een dure designertas heb.
Zo met mijn open handpalm naar boven gericht en mijn telefoon in de andere hand kwam ik van de fitness de nu al donkere en verlaten straat op. Met mijn grote zwarte hoed van de rommelmarkt op leek het al helemaal alsof ik recht uit de Vogue kwam aanwandelen.
'Verzeihung, Verzeihung!" riep iemand. Het duurde even voor ik mijn verzonken blik verward afwendde van mijn telefoonscherm en besefte dat het tegen mij was. “Ja?” antwoordde ik aan de Duitse krullenbol van een jaar of zestien en vertraagde mijn stap met behoedzame twijfel.
Stamelend en stotterend en na een vijftal “uuh uhh”’s kwam er een vraag uit die hij overduidelijk zonet ter plekke bedacht had: “Wissen Sie was darauf steht?”. Hij wees naar een rij bellen met naamplaatjes aan een deur.
Ik volgde zijn wijzende vinger met mijn blik en keek dan terug naar hem. Plots voelde ik hoe onbeschermd mijn rug was. In een fractie van een seconde besloot ik om niet te gaan kijken naar de naamplaatjes, nog snel een verlegen “Ich kann kein Deutsch” eruit te gooien en mijn hoofd snel weg te draaien. Ik hoorde hem nog “uhh uhh uhh ok, uhh ok” zeggen.
Terwijl ik met dat onbepaald gevoel de jongen verliet zonder om te kijken, wist ik niet goed of mijn hart brak omdat het de stad was die me vervreemdde van mijn onbekende medemens of dat ik me opgelucht moest voelen omdat ik net ontsnapt was aan een op mij gepleegde overval.