Nee niet doen, riep ik. Het ijs is nog veel ste dun. Tja, alles weter. Kom op belle, doe nou niet stoer. 1 stap op het ijs. Zie je riep Belle terug, het kan gewoon. Van geen kwaad bewust bewoog ze haar voeten, stap voor stap. Voor zichtig, en een beetje bang keek ze voor zich uit. Zie je wel, het kan gewoon. Nog een stap, een krak, 1 stap opzij, Krak. Ze flikkerde, en kwam onder het ijs terecht. Gelach verdoofde mijn oren. Ik klom over het hekje heen gooide me jas op de grond, horloge gooide ik op mijn jas, telefoon uit mijn zak. 1 voet op het ijs. De wind schuurde langs me lichaam. Het was koud. Het leek net alsof de tijd heel even stil stond. Ik wilde terug keren, maar toch ook weer niet. Ik hoorde gelach. Meer mensen kwamen het ijs op waar Belle er zojuist niet doorheen was gezakt. Snel greep ik haar arm, Krak. . nog een stuk ijs was weg. Ze was te ver. Ik sprong in het gat. Het is stil. Eenmaal dat ik belle zag, kon ik mijn armen heel even niet bewegen tenminste niet goed meer. Mijn hand reikte naar haar uit. Ik greep haar vast. Legde haar hoofd op mijn borstkast, en probeerde terug te zwemmen naar boven. Moeizaam zwemde ik vooruit. Een sirene, hoorde ik, meester en juffen stonden aan de kant. Maar ze kwamen niet hier naar toe. Wat een scheiters. Ik pakte belle haar benen, en zwom naar een het ijs toe. Me benen begonnen langzamer te worden. Ik voelde niks meer, alleen me vingers. Die deden pijn en knelde. Eenmaal op een stuk ijs terecht gekomen wilde een meester me gaan helpen. Maar die kukelde voor over en zakte er ook doorheen. Buiten adem kwam hij weer boven, en kwam terecht op de kant. Moeizaam werkte ik me vooruit. Belle werd over gepakt. Eenmaal op de brug en het hek aan gekomen. Klom ik erover, en viel ik neer, sirenes, een ambulance nee niet 1 maar 2. Een ritje naar het ziekenhuis. Ik sloot mijn ogen en voelde niks meer. Ik was bewusteloos geraakt.
EINDE
Alles is uiteindelijk wel goedgekomen