het was vanuit de keuken dat hij haar voor't eerst zag, maar denk er niet romantisch over na. hij was zijn sokken en ondergoed in de lades aan't sorteren, 't leek hem een uitgelezen stek, zeker om de bovenverdieping te vermijden. zijn vier hemden, twee broeken en enige maatpak lagen opgevouwen in die diepere lade, die voor potten en pannen was voorbestemd, maar hier haar doel missen moest. de keuken leek hem op maat gemaakt want waar de strijkplank ooit verborgen stak, als een uitvouwbaar bed in een te klein appartement, kon hij nu zijn jassen hangen en zijn schoenen zetten.
maar goed zo stond hij daar, en waar de zitkamer gordijnen had, viel in de keuken buiten binnen als licht te verdragen, en daarbij het gerinkel van een fietsbel. in zijn handdoek rond z'n midden gedraaid, hij dus staand, druppend na de douche, bloot torso omgekeerd, zijn blik verrast verdraaid, daar zag hij haar, op pakweg 100 meter, op haar fiets gezeten. het was een blik van geregistreerd, nog geen waarde toegekend aan dat haar, dat lichaam, dat mens dat daar zo reed. een simpel erkennen van haar bestaan, zou in de keuken wel volstaan.
regelmaat slaat sneller toe dan tijd's besef, en zijn douchen viel voortaan, ongewild altijd samen met haar voorbijrijden aan zijn raam. ongemerkt was er plots ruimte voor groei ontstaan, en die eerste keer wist Tsjeu niets van dat alles, was zij daar buiten rinkelend nauwelijks noemenswaardig, toch kriebelde er iets wat Tsjeu in retrospect troost zou noemen, troost in't weten dat als zijn tijd gekomen was, zij daar vrolijk verder fietsen zou.