de 6 vlakken van de kubus, voor hen kleur in eendracht, het algoritme ontrafeld. zijn 3 ondervragers hebben geen vragen meer de zaak afgedaan. water, koffie, en dies meer, een voetnoot nog, een herinnering die een herinnering opvolgde.
hier is geen tijd maar een onderweg, een start in wegkwijnen, verhuizen door vrienden zo bewogen, al eeuwen niet meer gesproken, hij zoekt het land op, het simpele leven, van dag in dag in afwachten tot het einde bereikt, bezwijkt aan termen als ondergedoken in verdrongen herinneringen, vervanging zoeken voor een was een is invullen. een andere ik, verser dan de hij die jij toen was, toen zij nog was.
het rijden door dit land is als drijven te beschrijven, alles zo zuiver en geen kiezel die op de weg durft liggen, de zon kijkt er zich scheel op, op zoek naar plekjes, kleine maar om vuile schaduwen te werpen, de stad ligt achter hem, maar de weëe geur kleeft hem nog aan't lijf. lichtzuur, muntig, met de nasmaak van drop, maar daar is alles pristien sprankelend en helder verdiend, daar waar hij zal zijn, als hij het toelaat.
daar waar hij in een zuiver kleed gestoken, het van binnen uit kan bevuilen, met het verderven van zijn karkas, het is wachten nu, precies nog dringender, indringender dan ooit voordien. dit rijden zijn laatste beweging, zijn laatste in gang treding tot hij arriveert, waar hij nooit van terugkeert. zo zijn voornemen, door wagen bewaard, nergens anders gehoord, geen levende ziel die hem zo begrijpt.
de knalpijp puft gestaag, bomen staan er bij, moeten kijken, laatste getuigen van zijn verhuis.