"Tuurlijk, geen probleem, koffie? water?"
"graag"
"ok, wat precies?"
"eigenlijk, doe maar een biertje, als't kan"
"heb nog wel een fles whiskey staan..."
"ook goed"
de deur valt dicht en hij blijft achter in vaal vlak licht, hij heeft het hier niet op begrepen. op dit kot van gedwongen zakelijkheid, kijkt hij neer. deze van manipulatie zwanger, door voorgangers bezeten, door vragen bestookte ruimte. hij heeft het onaangenaam warm, en dat ze't weten bewijst de ventilator, wat deze echokamer nodig heeft, is geluid. monotoon gesuis om de leugens, zo geschapen om onmacht te verbergen, te onderstrepen. hem bloot te leggen als de in de hoek op straf gezette deur, onder hun controle, het openen, het sluiten. de wereld daarbuiten, waar zij woont, zal er niet door veranderen. zij zit dan wel. nu hij ook. een ras van twee, bepoteld, onder de loupe gelegd, gepookt tot reactie uitgelokt verklaring zou bieden.
ze zullen zeggen dat hij hier zit, uit vrije wil, maar wil heeft niets met de ontdekten te maken. wil de stam de blanke indringer, wil curare de pijl, en wil de pijl de mens, hij zegt van niet. wat de mens wil is zijn oerwoud intact houden, zegt hij.
de deur opent
"zei je iets?"
"nee, neenee."
een fles en twee glazen, klinken.
"op't derde wiel"
"das een te veel"
"ook goed"