Tsjeu doet niet veel. in de weken die komen, blijven de muren kaal, blijft de vaas in stukken en blijft zijn gebrandmerkte naam hem aanstaren. het huis heeft ruimte om leeg te zijn, de zolder, de bovenverdieping blijven onbezocht, beneden blijven vertrekken wachten op voeten, adem en insecten. enkel de keuken, de badkamer en de zitkamer vertonen sporen van leven's geduld.
soms giert de wind door kale ruimtes maar het is niet precies een wind van weerse makelij. soms is het koud, maar ook daar heeft het weer weinig mee te maken. vocht kruipt langs de muren omhoog, omdat schimmel een kans moet krijgen. sterven in traagheid biedt kansen en Tsjeu's gelatenheid tiert welig op.
'vergis je niet', lijkt het huis in overduidelijkheid te vervallen, 'hier wordt traag gestorven'. daar kan het huis niets aan veranderen, daar wil Tsjeu niets aan veranderen, als hij voor het raam staat en naar de gordijnen staart. gordijnen met een bloemenmotief als een jurk die hij ooit kende. Tsjeu deed niet veel die eerste weken in't huis. stak wel eens zijn hand uit, naar de bloemen op het linkergordijn omdat daar het zonlicht net op viel, dat heeft met weer te maken. hij streelde de bloemen, een onwennige vreemdeling die vergat hoe dat voelde. en dat het niet precies zo voelde. maar dat deed Tsjeu. elke dag.
soms bewoog het gordijn lichtjes, verwachtte hij er benen achter, van die ranke slanke met enkels in schoenen gestoken, als het licht juist viel. dan werd hij kwaad, maar niet precies, kwaad als een kale muur, een vaas in stukken, een gebrandmerkte naam lokt zijn ogen, gebiedt hem 'vergeet me en de rest zal volgen'.