"Tuurlijk, geen probleem, koffie? water?"
"graag"
hij laat me zitten stoel stekend in mijn rug, aan zweterige tafel onder TL-licht en geperforeerd plafond, in vierkant zonder raam, ventilator uit. in de hoek, deur op straf gezet. nu, wat er achter ligt, stoel metalen model, tafel door handen hoeveel? bepoteld door angst, eerder onzekerheid door TL uitgelicht. van't geperforeerd plafond dwarrelt stof terug de tijd in, landt op bodem, zes, kubus compleet, wetend handen wachten om te draaien, keren, sturen tot kleur op vlakken aansluit, algoritmisch leven ten eind. voor ventilator besproken, deur op straf gezet geopend, komt hij binnen, suikertube, melkcontainer, plastic lepel, koffie in hand.