... stoom van koffie af.
ik was thuis in een huis van waanzin en wanhoop. mijn hoofd knel tussen die twee tralies, een kind met het hoofd tussen de spijlers van de trap. Paniek werd een eerste reflex, zo natuurlijk als ademen, onverstoord, aanvaardbaar, uiteindelijk onopgemerkt.
uiteindelijk de enige glimp van leven nog, sudderend onder het oppervlak. Als de warmwaterketel floot, dan vrees dat hij zou verbranden, werd er gekookt in potten en pannen, dan vrees dat ze zouden verbranden, vielen de lichten uit, de zekeringkast betast, vrees dat ze zou verbranden, blies de wind het slaapkamerraam open, vrees dat het zou verbranden, liep het bad vol, vrees dat het zou verbranden...
blipjes op mijn radar uiteindelijk niet meer, startschoten voor mijn verdediging ingesteld op haar verdediging, te onderscheppen regelmaat van paniek's leven, afgestompt tot routine over tijd. gleed mijn hoofd met gemak vantussen die tralies, met evenveel gemak, stak het er terug tussen.
"dat is toch hoe ze't noemen? repetitie van't zelfde gedrag zonder verandering in uitkomst"