ook goed.
hij gelooft hier niet in. dit tong los gemaakt gedronken relaas. hij gelooft niet in de oren die zeggen te willen horen, roert meewarig zijn whiskeyglas de lucht in, kijkt er naar, het hangt niet van zijn geloof af.
"wat jij wil mag ook naar voren komen, dat jij ook van tel bent."
"jaja, mijn leven is ook van belang, maar enkel door het hare."
"kan je zo wel denken? echt?"
"nahja, 't is eerder dat ik't niet over mezelf wil hebben, ik blijk wel uit, in relatie met haar, daar gaat het toch om? ik ben maar tot narrator te herleiden."
"ook goed, dan haar, wat was er met haar?"
hij neemt een slok, brand ideeën, dooft ze uit.
ze zag er zo uit dat ze wel bij hem paste, en hij bij haar, kortom zij bij elkaar. van door de weekse haren uitzonderlijk in normaliteit, van ogen die net zo min zien als ze veel kijken, van een mond voorzichtig uitgesproken lippen die woorden tegenhouden, maar gevoelens schonken als een vrouw dat kan, tot omgekeerd waar werd. tot gevoelens weerhouden, woorden geschonken, tot ook die woorden verstilden.
hij hield van haar, wil hij wel zeggen, soms als verrassing, soms uit gewoonte.
het lijkt zo troebel nu. de feiten sluiten niet aan op zijn herinnering, alles is ontwricht.
"een voorbeeld, misschien?"
hij vult zijn glas bij, misschien.