Als ik huil dan doe ik dat
in stilte, gesloten achter deuren
waar nooit iets gebeurde.
Waar alles in de schaduw,
verdoken poppenspel
met veel te jonge meisjes,
hun fijne stemmen
ongehoord.
Jaren spreken tegen
dovemansoren, geloven
doe ik niet langer,
evenmin als beloven
om te zwijgen.
Jij hebt geen idee,
geen woorden voor
verleden, geen pijn
geleden en opeens
verdwenen in de nacht.
Nog altijd wacht ik
op spijt, een nieuw begin,
een schone lei.
En tevergeefs dat jij
je stempel nooit op mij
hebt kunnen drukken.