Het witte konijn van de haast trekt aan mijn gedachten tijdens de zelfopgelegde stilstand in de wachtkamer. Smoezelige witte muren worden afgewisseld met beduimelde posters met lachende gezichten. Waarom ze lachen is niet helemaal duidelijk, ze vertegenwoordigen ten slotte niet de prettigste onderwerpen. Achter de balie zit de voor mij inmiddels bekende persoon. Voor haar, op de balie staat een pannenkoekplant. Een klein hip eiland van zuurstof in deze benauwende ruimte waar iedereen is, maar niet wil zijn.
Het zachte geschuifel van drie mannen op kousenvoeten bereikt mijn oren. Woorden vliegen over en weer terwijl er drie koppen koffie uit het ratelende koffiezetapparaat worden gepakt. Suiker en melk wordt met grote hoeveelheden toegevoegd. Met een zwierig gebaar trekken ze de knalharde oranje stoelen onder de tafel vandaan. Onverminderd gaat de discussie voort tussen de drie mannen die mijn gedachtengoed beheersen. Aristoteles legt zijn voeten op de tafel en roept door de ruimte voor iedereen die het horen wil, ‘Dankbaarheid verouderd snel.’ Nietzsche schuift zijn stoel naar achteren, gaat staan en pareert razendsnel, ‘Er bestaan geen feiten, alleen intepretaties.’ Lange tijd is het stil, er wordt zo nu en dan gehoest, gezucht en er klinkt een piepje van een telefoon. Totdat een voor mij vertrouwd kuchje klinkt, mijn favoriete held Socrates reageert eindelijk. ‘Ware kennis bestaat erin te weten dat men niets weet, wijsheid begint met verwondering.’ Ik slaak een zucht van opluchting, mooi gesproken.
Als mijn ogen door de ruimte zwerven, blijf ik haken in de lege blik van de tiener tegenover mij. Het stille staren naar levens die nooit de zijne zullen zijn, raakt me diep. Hij is niet hier, maar ook nergens anders meer thuis. Ik voel verse tranen diep vanuit mijn buik opborrelen. Op het moment dat ik contact wil maken, wordt de volgende selfie gemaakt. Met niets anders op de achtergrond dan het groene bord met nooduitgang erop. De pijl wijst naar links, de kant op van de verwijzing. Snel kijk ik naar rechts, verlangend naar het versnellen van de wijzers van de klok die stil verwijtend boven de schuifdeur hangt.
Ruw worden mijn gedachten onderbroken door het wekelijkse boodschappenlijstje dat om aandacht vraagt. Vier pakken melk, een kilo aardappels, brood, twee flessen wijn, nee vier flessen wijn. Voordat het einde van de lijst in zicht komt, volgt een welkome onderbreking. Kwiek loopt een struise dame, ingekleurd met tweedbruin en getooid met grijze haren, voorbij mijn vaste plek in deze ruimte. Een tijdloos plaatje zonder gene en nog volledig onwetend en vrij van angst. Zouden de uren gunstig voor haar zijn?
Naast mij een jonge moeder die haar kind tergend langzaam een liga geeft en een plastic speeltje in de handen duwt. Het kind bekijkt beide van alle kanten en besluit dan dat de meeste kleur het lekkerst moet smaken. Wat moet het heerlijk zijn om nog geen enkel besef van tijd te hebben. Het gewicht van tijdloosheid maakt het leven luchtig. Ik kan niet goed inschatten hoe oud de moeder is, haar leeftijd valt ergens tussen de vijfentwintig en de veertig. Duidelijk is wel dat haar tijd van leven haar zwaar valt.
Dan gaat mijn interne alarm af, rood licht flitst achter mijn ogen. Ik kan het niet langer meer negeren, mijn eindeloze to-do lijst komt genadeloos op me af. Rij na rij wandelt voorbij op de maat van de schuifdeur die telkens weer open en dicht schuift. Tegelijkertijd zie ik een beweging aan mijn linkerkant die onzichtbaar in gang wordt gezet. Een van de witte deuren gaat op een kier open. De gevreesde oproep waarin geen begrip doorklinkt, laat niet lang op zich wachten.
Ik sta op, draai mijn hele lijf negentig graden en besluit dat in beweging zijn het grootse goed is. Tijdig loop ik naar rechts, door de schuifdeur het landschap in dat de buitenwereld heet. Mijn naam galmt nog lang na in de eindeloze gang achter me. Naast mij lopen de drie mannen mee naar buiten. Gezamenlijk halen we diep adem en nemen de tijd om af te wegen hoe ik mijn keus begripvol kan maken.