ik denk soms aan haar
die kleine ik
met knieën vol weiland
en dromen zonder agenda
ze had geen taal
voor de scheuren
maar ze voelde ze al
ik mis haar soms
niet om wat ze wist
maar om wat ze nog niet vreesde
en toch
heb ik haar bij me
in de manier waarop ik twijfel
in hoe ik blijf
ook als niemand roept
ze is niet weg
ze is alleen stiller geworden