Beste Kristien,
Ontmoeten wil zeggen: ‘toevallig tegenkomen’.
Ik dacht eerst dat ik het moest zoeken in de buurt van ‘niet verplicht zijn’.
Zo zie je maar dat een mens (of moet ik hier enkel over mezelf spreken) voortdurend woorden gebruikt die hij eigenlijk niet begrijpt.
Ontmoetingen dus. Er zijn er wel honderd die mijn leven een andere wending hebben gegeven. Ons leven hangt van toevalligheden aan elkaar en zo komen we af en toe iemand tegen met een weerhaakje. Maar wel één van de vriendelijke soort. Dat grijpt ons bij de lurven zodat we even stilstaan en die persoon aankijken, en luisteren naar zijn geheime, kosmische boodschap, die we soms decennia later pas echt begrijpen. Ik noem ze mijn reddende engelen.
Zo was er de moeder van een 6-jarig leeftijdgenootje die aan mijn ouders kwam vragen of ik niet mee naar haar school wou gaan. Rekruteren om zoveel mogelijk Vlaamse kinderen in die Vlaamse school in hartje Brussel te krijgen. Maar voor mij was het de redding. Anders zou ik wellicht in een Franstalig instituut zijn terecht gekomen. Ik mag er niet aan denken…
En er was “Madame Chocolat”, die telkens als ze in onze winkel kwam en mij zag drentelen in het deurgat voor mij een reep chocola kocht, Côte d’Or, Double Lait. Deze vrouw was gaan winkelen in de Innovation in de Brusselse Nieuwstraat op het verkeerde moment. Dat was eraan te zien. Haar gezicht lag helemaal overhoop met glimmende partijen die veel te strak stonden en die verbonden waren door vreemde, lange littekens. Maar doorheen dat alles keek zij mij steeds met een liefdevolle blik aan met haar piepkleine oogjes.
Warmte is dubbel: soms leven-gevend, soms leven-nemend.
René noemden wij “de man met de hond”. Hij kwam vaak wandelen in onze doodlopende straat met zijn hondje. Statige man met een camera en oog voor schoonheid. Op zekere dag spraken wij hem aan en zo werden we vrienden. Maar het hondje stierf en René werd ouder. Hij geraakte niet meer tot bij ons. Jaren later zag ik hem bij de bushalte. Maar hij herkende mij niet meer en gaf afwijkende antwoorden op mijn vragen. Hij deed alsof ik niet goed bij mijn hoofd was terwijl de dementie toch vooral hem getroffen had.
En dan is er nog de virtuele ontmoeting met jou, via deze briefschrijven-cursus. Misschien zien we elkaar morgen, maar dat is dan geen echte ontmoeting meer, want met voorbedachten rade, aangezien we ons al een tijdje voor deze “Schrijfdag” hebben ingeschreven. En toch. Als we dat geen ontmoeting kunnen noemen, wat is het dan wel?
Maar zal je wel komen? Ik vind al een hele tijd geen brieven meer van jou. Hopelijk ben je niet ziek of ten prooi aan ander onheil. Van hieruit wens ik je alvast sterkte en kracht. Kan nooit kwaad.
Hartelijke groet,
Geert