Als zombies lopen we mee met de massa, luisterend naar wie ons met mooie praatjes recht naar het slachthuis leidt. Mooi in de maat. Onze oogkleppen beperken onze visie. Onze koptelefoon speelt enkel propaganda. Hoewel onze handen niet gebonden zijn, wil niemand de koptelefoon afnemen en luisteren voor zichzelf. Geen mens die zijn oogkleppen vernietigt en naar boven kijkt. Terwijl ik meewandel met de gedachteloze zie ik hoop. Één persoon kijkt omhoog. Haar propaganda gaat uit. In plaats van haar schouders voorover gebogen te houden, staat ze rechtop. Klaar om haar vleugels te spreiden en vrij te zijn, maar al snel volgt de zeis. Het scheert rakelings boven de hoofden van de wandelaars. Ze zet het op een lopen. Tegen de richting in. Weg van het einde, mijn richting uit. Hoe dichter ze bij mij komt hoe dichter de dood bij haar komt.
Ze botst tegen me aan. Ik neem haar vast en duw haar hoofd naar beneden. De zeis mist haar. Zonder een woord te zeggen, neemt ze mijn hand vast en sleurt ze me mee. Eerst stribbel ik tegen, maar dan evenaar ik haar snelheid. We duwen iedereen van ons pad. Het einde van de massa is in zicht. We bereiken het. Mentaal en fysiek kapot puffen we uit. Dan zien we een klif. Naast elkaar gaan we samen met onze tenen net over de rand staan. We zien de échte wereld. Een oogverblindende plek met groens zo ver als onze ogen kunnen zien. Bergen die de hemel in reiken. Dieren die recht uit sprookjes lijken te komen. We kijken elkaar recht in de ogen en knikken. Dit is hoe de wereld kan zijn.
We verbreken de verbinding van de propaganda en schreeuwen de mensen onze kant op. Één voor één kijken ze op en draaien ze zich om. Het geluid is veranderd, maar de oogkleppen blijven. Al sprintend bewegen ze zich in groep naar de nieuwe wereld, maar in hun haast vertrappelen ze elke, laatste bloem. Ze stoppen en kijken naar ons. We beloofden ze vrijheid, maar die hebben ze niet. Ze jagen ons na.
Met tranen in de ogen beseffen we het. De massa voelde zich al vrij dus vergeten ze de oogkleppen. We laten de propaganda terug spelen en zoeken ons eigen geluk.