Het was voor de opa in kwestie al lang een uitgemaakte zaak.
Bij overlijden zou hij zijn lichaam aan de wetenschap schenken.
Op 30 juni 2014 ging die laatste wens in vervulling.
Enkele maanden later werd zijn lichaam weer vrijgegeven en volgde de crematie.
En dan zit je daar. Met een pot vol as.
Na enig overleg met De Zus besloten we 'hem' in twee te delen.
Ik zou een deel meenemen om uit te strooien op enkele strategische plekken in het dorp, Zus zou hetzelfde doen maar dan in 't stad. Dat was het plan althans. Maar wanneer doe je zoiets in godsnaam?
Niet dus, zo bleek. Enfin, wij toch niet.
De pot stond zo een tijdje in de berging. En in de garage. En boven op de kleerkast.
Gewoon. Daar waar plaats was.
Jongste Zoon stopte er eens een tekening bij, in de hoop dat opa ze zo zou kunnen 'zien'.
En op een dag vroeg diezelfde Jongste Zoon of de opa-pot mee naar de klas mocht.
De opa van zijn beste vriendje was namelijk net overleden en dood werd plots een deel van hun leven.
Ik testte nog even op 'hermetisch gesloten', knipoogde naar de juf 'zolang je hem maar niet laat vallen'
en liet Zoonlief fier zijn (restjes) opa meenemen.
Drie x raden wat er vervolgens gebeurde.
Al zal je aan 1x genoeg hebben.
'Hermetisch gesloten' is blijkbaar niet hetzelfde als 'bestand tegen handige kleine jongens vingers'.
Pot en inhoud gingen uiteraard tegen de vlakte.
OPEN pot - voor de duidelijkheid.
Opa werd dus alsnog uitgestrooid...op de klasvloer.
' S nie erg ze, ik kuis dat wel op' en Jongste Zoon kieperde met behulp van borstel en vuilblik opa terug de pot in.
Al zou het ook kunnen dat er wat zand van de zandbak of een verloren gerolde strijkparel hem mee gezelschap kwamen houden.
Wetende dat opa er zelf smakelijk om zou lachen, tilde ik er in elk geval minder zwaar aan dan de juf.
Het is ondertussen meer dan een jaar geleden en de pot verhuisde in tussentijd weer een aantal keren.
Zo kwam hij bij Jongste Zoon terecht.
In zijn bed. Naast zijn hoofdkussen.
' Ik mis de opa' huilde hij gisterenavond nog. 'Ik heb zo vaak gewenst dat hij beter zou worden en het gebeurde gewoon niet.'
Gevolgd door 'ik weet niet meer wat we allemaal bij opa deden'.
Ik snapte meteen waarom hij zo ontroostbaar leek.
Als ook de herinneringen je ontglippen...
's Ochtends bleek het deksel weer van de pot te zijn.
Aangezien we opa liever niet in de stofzuiger zien verdwijnen, zoeken we een alternatief.
Ik wist dat die potjes van de soep nog eens van pas gingen komen. (nota aan Oudste Dochter: zie je wel ! )
Geen paniek...we hebben hem eerst versierd :p.
' Mama, kom jij opa overgieten?'
Jep. Kan tellen als one-liner.
De tekening er uiteraard ook bij, deksel stevig erop, de 'overschot' in de oorspronkelijke pot terug het rek op.
En met alle respect paps, maar je lijkt wel kattenbakvulling zo.
Of strandkorrels.
We zullen het daar maar op houden ;).