Dag Marijke,
Ik zal je meteen een bekentenis doen. Ook ik heb best wel veel nagedacht over mijn vorige brief aan jou, over de vragen die ik je zou stellen. Zou dat te wijten zijn aan de voorliefde voor stapsgewijze temperamentontginning?
Ik probeer je het mechanisme van de cross-streets uit te leggen. In New York heb je dusdanig lange lanen, denk kilometerslang, dat je best weet tussen welke twee kruispunten een bepaald adres ligt, bijvoorbeeld je moet op Fifth Avenue 357 zijn, dan zeg je “Fifth Avenue between 7th and 8th Street” in de veronderstelling dat nummer 357 tussen die twee kruispunten ligt, zoniet weet niemand wat je bedoelt. Het is ook handig om te weten in welk metrostation je dient uit te stappen. Klinkt dat een beetje logisch? In mijn kleine dorp heb ik hoegenaamd geen last van dat soort toestanden, ik moet al met een vergrootglas zoeken naar één kruispunt die naam waardig. Dat argument heb ik ook ingeroepen ter mijner verdediging bij die lieve vrouw die mij een lift heeft gegeven. Ze zag er de humor wel van in.
En dit brengt mij naadloos bij Sue die nu weer is waar ze thuishoort, in de private collectie waar ze deel van uitmaakt. Ik vind het wel leuk dat je mij hebt doorzien! “Sue” is de naam van een kunstwerk van Robert Rauschenberg uit 1950. Het ziet er net zo uit zoals ik het beschreven heb, als een heel bijzondere röntgenfoto waardoor ik meteen geïntrigeerd was. Ik draag Sue altijd mee op mijn slimme telefoon naast een heleboel andere foto’s van kunstwerken. Misschien kan je mij een cultuurstofzuiger noemen. Ik vind het trouwens knap dat jij met je zoon naar Auschwitz bent geweest. Ik kreeg het al een beetje benauwd in het achterhuis van Anne Frank als ik denk aan wat zich daar heeft afgespeeld.
Waar ik je ongewild wel mee heb misleid, is Zele. Dat is nooit mijn woonplaats geweest, wel de plaats waar ik gewerkt heb en van waaruit ik naar Brussel spoorde na mijn werkuren. Ik kan bevestigen noch ontkennen of daar nog apen of leeuwen ronddolen, ik kan je wel zeggen dat ik geen enkel exemplaar tegen het lijf ben gelopen.
Grappig en bizar dat jij ook Shrek in gedachten had. Stel je voor dat we ons stukje allebei met “Beste Shrek” waren begonnen? Een mens zou van minder achterdochtig worden in deze tijden van de lamentabele bescherming van de private gedachten.
Ik ben inderdaad best tevreden in mijn huidige job, vooral omdat ik een tweetal jaar geleden nog een dappere beslissing heb genomen: 4/5 werken om meer vrije tijd te hebben, om tijd te hebben om creatief bezig te zijn zoals het schrijven van deze brieven. Ik denk dat je gelijk hebt, dat een schrijver net die lege tijd nodig heeft om te creëren, naast het nodige talent om te schrijven uiteraard.
Mag ik je aanmoedigen om te blijven schrijven, Marijke? Je zet echt mooi dingen op papier, ik heb je brieven graag gelezen, maar bovenal wens ik je veel plezier bij het schrijven.
Misschien zien we mekaar op de Schrijfdag.
Fijne groeten.
Dirk
PS Athos en Porthos bestaan echt!!