OP MIJN HOEDE
Met gemengde gevoelens ben ik vanochtend vroeg vanuit mijn vertrouwde, veilige thuiskantoor op weg gegaan. Waarvoor ik gisteren vreesde, blijkt helaas waarheid. De reis naar Brussel Centraal is een martelgang. Er zitten, naar mijn zin, teveel mensen in de trein. Ik heb het in een paar coupé’s geprobeerd, maar nergens kon ik een plek aan het raam vinden, waar de overige drie stoelen leeg waren. Dus ben ik op een plaats aan het raam gaan zitten, met schuin tegenover mij aan het gangpad een dame die iets ouder oogt dan ik. Mondmaskers zijn nog steeds verplicht in het openbaar vervoer, als ik haar hele gezicht zou kunnen zien, zou ik een betere inschatting kunnen maken of ze bij de gelukkige reeks ingeënte cohorten leeftijdsgroepen hoort. Voor de zekerheid blijf ik de hele reis , mijn bovenlichaam half gedraaid, naar buiten zitten kijken.
Vooraf had ik geen idee, hoe druk het hier in het station zou zijn. Aangezien de verordening over verplicht thuiswerken nog maar net is opgeheven, hoop ik dat het nog rustig zal zijn. Maar net als in de trein valt het me op het Centraal Station vies tegen. Het is nog geen ouderwetse spitsdrukte maar ik moet al aansluiten bij de roltrap waar mensen weer vervallen in hun haastige gedrag met dringen en voorschieten als gevolg. Ik wil nog zo graag de anderhalve meter respecteren. ‘Corona is immers nog steeds onder ons’, hamert de platgetreden lijfspreuk van een van de expertologen door mijn hoofd. In de stationshal moet ik laveren en grote bogen maken, om me veilig te voelen. Net als een jaar geleden toen het hier onwezenlijk leeg was, heb ik weer wiebelknie n, in de hal, op de trappen in de Ravensteijngalerij waar het zakelijke voetgangersverkeer zich net als vroeger mengt met plukjes pretwinkelend publiek. Ik haast me in een nooit-gezien record de trappen naar het bevrijdende daglicht op, waarmee ik voor mezelf een extra bewijs lever dat ik gezond ben. Genietend van het schaarse groen, van de uitlopende bomen, zelfs van de krijsend opvliegende zwerm kraaien, wandel ik het park door.
‘Houd je negatieve zelftest bij de hand’, lees ik op de deur van ons kantoor. En inderdaad, Jolien aan de receptie vraagt naar mijn ‘bewijs’ dat ik geen risico ben voor mijn omgeving. Niemand die binnenkomt zal daar ontkomen.
Na deze reis vol ‘hindernissen’ ben ik blij bij mijn bureau te zijn. Ik ontmoet er fijne collega’s die ik al meer dan een jaar alleen online of helemaal niet heb gezien. Maar bij de impuls om hen bij dit weerzien spontaan te omhelzen, moet ik iedere keer op de rem en me behelpen met die ellendige elleboogstoot.