Dezelfde woorden spreken
maakt nog geen vrienden
In haar Volkswagen Golf komt ze aangereden . Haar twee teckels op de achterbank .
Alledrie uitgelaten en klaar om het bezoek , dat achter de ruit al klaar zat, te verwelkomen . En te verblijden met de meest wilde verhalen die zij dagelijks meemaakten.
Uren vertelde zij en al was ze ruim de 80 gepasseerd , ze voelde zich nog een jonge hond.
Zo praatte ze dan ook . Haar spreken leek op liefdevol blaffen.
Haar achterneefje luisterde graag en minutenlang naar deze " ouwe dibbes" , zoals ze zichzelf noemde.
Samen nieuwe verhalen verzinnen met haar als echte vriend. Niets kon tussen hen beiden komen. Zelfs haar honden niet , die toch echt maatjes waren en liefdevol meeblaften.
Hij wilde alles weten over de avonturen en hing aan haar lippen.
Tussen die twee zat het wel goed, dat zag je zo.
Waar het mis is gelopen is een raadsel. Geleerd beleefd te zijn, riep hij haar een volgend bezoek vriendelijk toe;" hallo ouwe dibbes".
Langzaam kwam mevrouw binnen, haar blik donker . Van wilde verhalen vertellen was niet langer sprake.
Hij had haar nooit "ouwe dibbes" mogen noemen , wat niets anders betekent dan ; beste makker of vriend. Of meer gangbaar; sympathieke oude heer. Soms echter vriendelijke hond.
De vraag is nu hoe zij zichzelf zag en welke betekenis hij eraan gaf toen hij haar begroette.
Haar twee teckels hadden in ieder geval een bijzonder verhaal om te vertellen als
lieve ouwe dibbessen.
JvdK (c)