Over de lotgevallen van de brave soldaat Svejk

11 mei 2021 · 3 keer gelezen · 0 keer geliket

We zijn Svejk kwijt. Marleen tuurde op haar monitor. Hij moest er zijn, maar hij was er niet.

Het boek was al een tijdlang niet uitgeleend en Marleen had de hoofdbibliothecaris er maar met veel moeite van kunnen  overtuigen het niet te verramsjen. Het had te maken met haar neef die al een tijdlang in Praag  woonde met zijn Tsjechische vriendin. De twee hadden elkaar hier in de bibliotheek voor het eerst gezien. Jana studeerde met een beurs aan de universiteit en werkte aan een scriptie over Jaroslav Hasek. Tom had haar wegwijs gemaakt en later dronken de twee koffie. Voor Marleen het sein dat er wat groeide want Tom was normaal geen lady’s man. Hij was zelfs wat eenzelvig en leek zich het best te voelen als  geïsoleerde eremiet tussen de boeken in zijn hermitage.

Diezelfde zomer ging Tom met vakantie naar Praag. Hij kwam terug met Jana, pakte zijn spullen, kuste zijn moeder adieu en zou van dan af in Tsjechië wonen. Van een reconversie gesproken. Toen Jana de volgende zomer promoveerde, zette Marleen met neven en nichten koers richting  Praag voor het doctoraatsexamen. Ze bleven enkele dagen logeren, wandelden door de feeërieke binnenstad  en tijdens zo’n dagje sightseeing wees Jana hen het standbeeld van Svejk. Van toen af had Marleen een zwak voor het excentrieke soldaatje.

Hoe het hem als milicien in de Eerste Wereldoorlog aan het front was vergaan, zouden ze nooit weten. Voor hij daaraan toekwam was de tuberculeuze auteur  gestorven aan  de  bacteriële infectieziekte die zoveel generatiegenoten fataal werd. Svejk zou dus altijd verder leven in de dagen vlak voor zijn afmars naar de loopgraven. Wat niet geschreven was, kon men erbij dromen. Als bibliothecaris Hendrik zich na de lunch terugtrok voor een korte siësta, haalde Marleen het boek soms uit de rekken, las bij een extra kopje mokkakoffie een willekeurige pagina en overdacht dan wat er vooralsnog zou kunnen  gebeuren.

Soms liet ze de consciëntieuze Svejk urenlang wachten in de regen omdat wie hem moest aflossen aan het pierewaaien was met enkele louche kompanen uit de benedenstad.. Een andere keer stootte de soldaat zich bij het ruimen van de paardenstal zo fel dat het bloed over zijn gezicht liep en hij  in de infirmerie belandde waar de hospik hem verzorgde en hem met een kop zoete thee verwende. Als Marleen dan geëmotioneerd zuchtte, vroeg de bibliothecaris bezorgd of ze misschien op een virale infectie broedde. Hendrik was een intelligente man met een meer dan gemiddeld empathisch vermogen. Dat was ook de reden waarom hij het boek met de lotgevallen van de brave soldaat Svejk tenslotte niet samen met een hele reeks andere niet voor 1 euro te koop had aangeboden. En Marleen was een toegewijde werkkracht die hij hoog inschatte. Zodus.

Een boek kan toch niet zomaar verdwijnen, zuchtte Marleen. Niet uitgeleend en toch weg. Het zat niet langer in het bestand en ook in de rekken was er geen spoor meer van Svejk. Zijn we misschien gehackt, grapte Jonas. Hij stond in voor de sectie wetenschappen, was altijd goedgezind en een haantje-de- voorste als het om het  budget voor aankopen ging. Was het Svejk  dan toch gelukt om te ontsnappen uit het boek waarin hij door het prematuur overlijden van zijn geestelijke vader bijna een eeuw zat opgesloten?

Marleen zag haar soldaat verdwaasd door de straten van het universiteitsstadje dolen. In zijn oudmodische tenue verzeilde hij tussen bont geklede studenten en studentes, hongerig stond hij voor de uitstalramen waarin hem onbekende etenswaren geëtaleerd lagen. Tenslotte stopte hij voor de boekenzaak. Hij schrok toen hij zichzelf herkende op de kaft van een boek dat voor een habbekrats in de uitverkoop lag. Ze kon het niet helpen maar bij het beeld van de arme dolaard raakte ze  geëmotioneerd en had ze dringend koffie nodig..

Iemand kwam de bib binnen. Gegeneerd  voor haar weekhartigheid keek ze niet op. Hier ben ik dan, hoorde ze. Ze veegde met haar hand langs haar gezicht . Er was niemand. Op de hoek van haar desk lag het beduimelde boekje. Wie het gebracht had? Niemand leek het weten. Misschien de soldaat die hier zo-even was, jokte Jonas. Hendrik knipoogde toen hij Svejk terugzette tussen andere antiquiteiten. Met Marleen in de buurt was dat de veiligste optie en al was de bib een voorbeeld van moderniteit, een beetje nostalgie, waarom niet?

 

 

 

Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.

Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.

11 mei 2021 · 3 keer gelezen · 0 keer geliket