Het hemd dat Paco onder zijn gesloten colbertjasje droeg was van tafzijde. Menig man zou hem verwijfd hebben gevonden, alleen al omwille van zijn voorkeur voor deze stof. Hij hield van zijde op zijn blote huid en ze bleek ook nog eens bijzonder uitnodigend te zijn voor vrouwelijk schoon om zich er tegenaan te vleien. Van zodra het ijs enigszins gebroken was. Tot dan waren de accidentele aanrakingen en de zichzelf uitnodigende opmerkingen ‘Goh, wat een speciale stof. Mag ik eens voelen?’, voldoende om het kledingstuk aan te raken en ondertussen ook een stukje van zijn lijf. Twee vingers gleden met een geveinsde traagheid tussen de dichtgeknoopte knoopjes ter hoogte van zijn hart en met duim en wijsvinger voelden ze zachtjes aan de stof alsof dat het belangrijkste was.
Paco genoot van de vrouwelijke verleidingsfinesses, maar wist het hoofd, en ook meer koel te houden als het hem niet uitkwam. Waar en wanneer een zekere kilte zich over hem overviel kon niemand inschatten. Het was maar een enkele keer. Omdat hij bijna altijd een bijzonder aangename collega was - ja, ook ten aanzien van de mannelijke - nam niemand hem dat kwalijk. Hij had ook recht op zijn persoonlijke bubbel, waarin hij zich kon terugtrekken om te bekomen van het leven dat hij leidde en het leven dat hem deed lijden. Dat zich dat soms in alle openheid afspeelde, zagen anderen niet als een zwakte, eerder als iets dat ook hen wel eens overkwam, maar waarvoor ze niet publiekelijk durfden uitkomen.
Paco stond sterk in zijn schoenen, was een echte leidersfiguur en mogelijkerwijs zat zijn afkomst daar voor iets tussen. Hij droeg zijn hemd met verve. Een analytisch denkende man op zoek naar een partner had nog in de stofkeuze kunnen meegaan, ware het niet dat de kleur zeer uitgesproken was. Door de eigenschap van tafzijde om meerdere kleurschakeringen te hebben van zodra er een plooi in de stof valt, was het moeilijk te bepalen om welke kleur het nu precies ging. Bij elkaar zittende dames aan een tafeltje keken hem onderzoekend aan, overlegden en kwamen met de volgende nieuwsamengestelde kleur: huid, vlo met een vleugje fluoroze.
Het overleg had even geduurd, maar de consensus werd gedegen onderbouwd. De kleur huid of huidkleurig mag dan in onze westerse wereld veel gebruikt zijn in de mode, ze verwijst onlosmakelijk naar een blanke huidkleur. Paco had met zijn Porto Ricaanse roots een iets donkerdere huid. Ik weet niet of de dames gekozen hadden voor deze kleur omdat ze niets liever wilden dan over zijn huid strelen, dan wel dat ze daarmee wilden verwijzen naar zijn gave huid. De kleine afwijking in huidkleur werd gecompenseerd met de kleur vlo. Wilden de dames maar wat graag deze vlo in hun pels hebben? Ergens tussen bruin, roze en grijs in, maar met iets meer fluoroze. Deze man spatte echt wel van de dansvloer. Hij wist niet alleen passievol aandacht te geven, door zijn intense overgave kreeg hij alleen maar blikken naar zich toe gericht. Hij vroeg geen aandacht, hij kreeg ze gewoon en dat was niet door dat spikkeltje fluoroze in zijn gekleurde hemd. Die fluo zat ‘m in zijn hart en straalde tot ver buiten zijn huid.