Paco droeg een zilvergrijs pak met een lichte ondertoon van mauve.
De kleur mauve was in de 19de eeuw toevallig uitgevonden door een achttienjarige, die zich een vakantie lang had opgesloten in een zelfgebouwd laboratorium op zolder, uit liefde voor de scheikunde en in de hoop om een middel tegen malaria te vinden. Die belangrijke uitvinding was niet gebeurd, maar hij ontdekte wel de kleurstof mauve. Het was een dure kleur en het zou even duren vooraleer ze een geliefde kleur werd bij de meest modieuze, welgestelde dames. Dat was vooral nadat een extravagante keizerin deze kleur stelselmatig was beginnen dragen, omdat ze vond dat het de kleur van haar ogen was. Maar zoals elke jeugdige schoonheid kwam ook de kleur mauve in verval en werd ze door Oscar Wilde in Het portret van Dorian Grey, gebruikt om een generatie oudere dames, die de kleur trouw waren gebleven, te duiden. ‘Vertrouw nooit een vrouw die mauve draagt’, waren zijn woorden.
Paco was dan wel geen vrouw, hij was een echte vrouwengek en mauve misschien wel de perfecte kleur voor hem. Het was zijn hoge vlindergedrag dat het vertrouwen in een langdurige relatie bij het andere geslacht kelderde. De afgelopen tien jaar was het een komen en vooral gaan geweest van vrouwen. Knappe, elegante vrouwen met blonde of bruine haarlokken, rood golvend haar of zwarte krullen. Hij had ze allemaal met zijn liefde omarmd. Ze vertoefden maar wat graag in zijn buurt. De aandacht die hij gaf kende bij andere mannen geen gelijke. Zijn charme was aanstekelijk, de attente blik die ze van hem kregen deed hen zwijmelen, om nog maar te zwijgen over zijn toewijding tussen de lakens. Was het een frisse lentebries die de lakens van hun lichamen had ontdaan? Zijn handen gleden over al hun curven en benadrukte hun vrouwelijkheid met een overvloed aan strelingen, die als een onzichtbare jurk bleven nazinderen nog lang na zijn vertrek. Hij was als het ware de beschermheer van hun naaktheid en de dienaar van hun vrouwelijkheid.
Maar Paco kon ook heel erg in zichzelf gekeerd zijn. Iedereen dacht dat het kwam door die vervelende laatste vlucht tijdens zijn opleiding als F16-piloot. Hij had de schietstoel moeten gebruiken en dat betekende voor elke leerling-piloot dat hij zijn strepen wel mocht vergeten. Tot op de laatste dag was men in de opleiding keihard, oorlogshard, had men geen greintje mededogen, hoe goed de rest van het parcours ook was afgelegd. Het gevechtsvliegtuig was immers een fortuin waard, de opleiding evenzo om nog maar te zwijgen over de veiligheid die ten alle tijde moest worden gevrijwaard. In een dichtbevolkt land als België had een dergelijk manoeuvre burgerlevens kunnen kosten.
Het groepje dat na vier jaar training was overgebleven had al plannen gemaakt. Ze hingen aan mekaar, kenden elkaars zielenroerselen, waren makkers voor het leven geworden. Velen hadden de opleiding niet gehaald, maar zij die de beproevingen hadden doorstaan mochten worden beschouwd als de crème. Ze keken na deze tijd van niet-aflatende fysieke en mentale testen, theoretische examens en praktische proeven uit naar hun eigen plekje in de officiersmess. De feestelijke overhandiging van hun strepen zou een week later in uniform plaatsvinden met ‘s avond een galabal en 50-koppige jazzband. De hele legertop zou aanwezig zijn.
Maar nu was er dit voorval. Een schietstoel moeten gebruiken tijdens de opleiding betekent voor een beginnende gevechtspiloot de doodstraf. Als je piloot had willen worden had je net zo goed niet op die knop kunnen drukken, afgelopen was het sowieso.
De laatste dagen voor de uitreiking was de sfeer in de groep gelaten. Zelfs zij die hun finale vlucht al goed hadden doorstaan en voor 99 procent zeker waren van hun strepen, konden er niet van genieten.
Paco had zijn lot aanvaard op het ogenblik dat hij met zijn twee voeten op de grond was gekomen en zijn parachute in mekaar was beginnen rollen. Geen cockpit meer voor deze voeten, geen G-krachten, geen blauwe lucht daarboven wanneer het hele land bedolven lag onder een grijze wolkenmassa.