Ik probeer het leuke topje over mijn boezem naar beneden te trekken. Strop. Het zit vast. Heeft het met mijn weelderige vormen te maken of met de overdreven hitte waardoor niets soepel schuift? Terwijl ik aarzel tussen verder naar beneden forceren of terug over mijn hoofd, luister ik noodgedwongen mee.
Zij: ‘Hoe vind je dit?
Hij: ‘Uhuh. Heb je dat nodig?'
Zij: 'Niet zagen, hè.'
Hij: 'Kijk ‘s, Petie, hoe mama al de spaarcentjes uitgeeft. Niet huilen schatje, het duurt vast niet meer lang.’
Zij: 'Geef dat kind zijn tutje en hou op met zeuren. Jij zou per se meegaan.’
Hij: 'Da’s toch makkelijker voor jou. En dan kunnen wij gelijk in ’t oog houden, hè Peetje, dat mammie niet álle zuurverdiende centjes opmaakt.'
Zij: ‘Koen! Voor die ene keer dat je dit doet, hoef je het niet te verpesten.
Hij: 'Het was maar een grapje, schat. Een grrrpje. Arme Petie, grappig hé, hoe je moeder al ons geld opdoet.'
Zij: 'Ach man, 15 €. Deze is mooier dan de groene, toch? Wat denk je?'
Hij: 'Juist een bomma. Zie je dat, Petie, mama lijkt op oma-'
De ruk waarmee ik mijn gordijntje openroffel doet hem achteruitspringen.
‘Die vent zou ik dumpen.’
De prachtige, blonde, jonge vrouw staart me verbouwereerd aan vanuit de tegenoverliggende spiegel.
Ik knik. ‘Gewoon doen.’ Ik wijs naar de buggy. ‘Dit schattig kereltje zou ik meenemen; hij lijkt op jou. Maar híj. Die daar, die euh, grapjas’
Geringschattende blik naar de puisterige, lange slungel bij de buggy, kogelrond hoofd, geen nek, een belachelijk kleine neus en een wrokkige mond.
‘Híj kan onmogelijk de vader zijn. Pak dat kind, koop die jurk en smeer ‘m.’
Dit schoot in de nano-seconde door mijn hoofd toen ik boos om het niet passend topje langs het paar heen stormde.
Vernietigend kijken kan ik goed.