‘Joehoe. Joehoeoeoe. Knock-knock.’
Ik verstijf midden in de beweging waarin ik met ogen op mijn rug probeer in de spiegel de aantrekkelijkheid van mijn kont in het blauwe bolletjeskleed in te schatten.
Is dat voor mij bedoeld?
‘Joehoehoe, wil je ’s effe kijken?’ De bleke hand die één helft van het gordijntje beetpakt komt me niet bekend voor... De stem – Ik gluur doorheen de opening. Wie?
‘Haloohoo – ik zag jou met hetzehelfde jurkje en ik dahacht: laat ik even checken of zij het koohoopt. Oohhh, het stáát je beeheelderig, ehecht.’ Perplex staar ik naar de smalle bidsprinkhaan die paradeert in – inderdaad dezelfde – bolletjes als ikzelf. Alleen, zeven ( vijftien?) maten kleiner.
‘Je kent me toch? Oooh, neehee, herken je me niet?’
Ze komt me vaag bekend voor, die ronde bolle ogen, de blik die me niet loslaat... Maar ik heb haar zeer zeker nog nooit horen praten, die neiging om overal ademloze h’s tussen te gooien, zou me bijgebleven zijn. Ik trek weinig toeschietelijk mijn wenkbrauwen op. Passen is bij mij nu eenmaal een intiem gebeuren.
‘Ik werk in de bib, weet je wehel? Tweede verdieping, leeszaal? Wat vind je, iets voor mij, dit? Is het maatje goed? Ze beginnen maar vanaf 34.’
‘Ja, euh, het past wel.’ Ik moet mijn gordijn wel openen. Verder sta ik met mijn mond vol tanden. Wat wil ze dat ik zeg?
‘Ohoohh, kijhijk toch eens’, ze springt naast me voor de spiegel, steekt haar arm door de mijne en trekt me mee uit het pashok. ‘We zijn net zusjes. Gewèèheldig. Kíjk nu toch!’ Ik kan in de grond kruipen. Iedereen staart naar mijn bolletjesderriere maat‘je’ 42.
‘Wacht! Nu de gele. Wat toe-va-llig dat ik naast je zit. Zo ongelohofelijk tof hier iemand te treffen die me advies wil geven. Echt tof.’
Ze duwt me weer naar binnen en danst haar paskamer in, ondertussen aan één stuk door ratelend. Zelf slaag ik er net op tijd in mijn eigen short en T-shirt terug aan te trekken voor ze weer ‘Knock-knock, joehoehoe’ haar kop door de opening steekt.
‘Wat vind je van deze? Dat geel? Misschien niet zo mooi voor mij? En hij trekt een beetje, hier...’ Een guitig lachje (wij dikkerdjes onder elkaar).
Ze ziet ‘mijn’ bolletjesjurk aan het haakje hangen. ‘Ga je hem kopen? Je gaat hem kopen! Ik wist het. We móeten afspreken wanneer je hem naar de bib aantrekt, dan kan ik ook... Net zusjes! Super. Wacht, ik ga nog alleen de rode proberen. Je hebt gelijk, geel staat me niet. Maakt ons dik, hè.’ Weer terug haar kot in. ‘Rood is best mooi, maar als ik nu ook de blauwe neem, olalala, dat zal zo grappig zijn. Alleen toch nog even proberen, maar ik weet het al, als jij - de blauwe - ' Hier valt haar stem weg, ze zit met haar hoofd in de jurk. Ik sluip vlug, zo geruisloos mogelijk, naar de uitgang. De bolletjes laat ik hangen. Als ik over mijn schouder kijk zie ik een hoogbejaarde dame mijn gordijntje dichtschuiven.
Terwijl ik opgelucht naar buiten loop, hoor ik opnieuw: ‘Joehoe? Joehoehoe...’
https://www.youtube.com/watch?v=OsLevxGguGs