Toen ik met de trein naar Antwerpen ging.
‘Duurt het nog lang, mama? Welk verhaal kies je? Ik heb van de kikker en van het huis en … en van de grote groene sabelsprinkhaan en van de trein-‘
‘Oh, ik mag kiezen,’ zegt de moeder tegen haar jongen. ‘Zomaar uit jouw hoofd? Dat is mooi. Is het een kikker in een bos? Ik kies de kikker.’
‘Ik heb er ook nog eentje van een poes, Laat míj maar kiezen, mama.’
‘Ik kies de kikker, zeg ik toch!’ De moeder aait haar jongen over zijn hoofd.
‘Claro que sí,’ zegt het meisje op de trein. ‘De nada Alfredo! Es un malo-‘
Haar vriendin heeft walglijk lange wimpers tussen klonters mascara. ‘No me gusta Alfredo.’
Mijn Spaans is niet goed genoeg voor haar antwoord, maar het vloekt.
ANTWERPEN CENTRAAL
Waarom houdt Anna niet van Alfredo? Wat zou er mis zijn met hem? Un malo...
Staat hij op het perron?
Mijn god, die wimpers.
De meisjes kijken in het raam en stiften hun lippen. Knalrood.
‘Sommige meisjes,’ zegt de madame aan de toiletten, ‘wassen hier hun haren. Gelooft ge mij niet? Er zijn zelfs mannen die zich helemáál wassen. Ze staan hier in hun slip voor mijne wasbak.’
Ik schud mijn handen onder de blazer en mijn hoofd naar de madame. Een jaarlijks congres voor wc-mevrouwen, dat mankeren we. Betogen voor respect.
‘ Vijftig cent, alstublieft. De volgende.’ Ze lispelt een beetje. Ik vind haar sexy.
‘Waar gaat het naartoe,’ zegt ze. Ze is platinablond en mollig.
‘Free hugs,’ roept een kerel op het plein voor het station en spreidt zijn armen. Hij deelt kleurige stroken papier uit. Opgekrulde letters voor een gekend merk. Ik loop met een boog om hem heen. ‘Because we love you,’ roept hij me na.
Er is zon en zomer en een man op de Meir die sax speelt.
Er is een bank in de zon.
En heel kortbij een gelukkig gevoel.
Er zijn tranen. Because we love you.
De man met de sax kent maar één lied. Lily was here
https://www.youtube.com/watch?t=33&v=XhSx8uKdD5o