Beste Inge,
Nog een laatste spurt. De eindmeet is in zicht. Het doel is bereikt. Acht brieven hebben jij en ik naar elkaar geschreven. Binnen enkele weken volgt de prijsuitreiking. Een beker of trofee verwacht ik niet. Daar heb ik hoegenaamd geen behoefte aan. Het enige wat ik wil is de bestemmeling en ontvanger van mijn brieven ontmoeten en uiteraard ook mijn nog “onbekende collega’s”.
De datum is al geprikt. Het festival van de letteren, ook wel de Schrijfdag, vindt plaats op 2 juni in Bibliotheek De Krook in Gent. De kers op de taart, de architecturale verpakking rond hongerige cursisten op zoek naar inspirerende workshops, schrijfbegeleiding en wisselwerking tussen gelijkgestemden. Spannend, we zullen elkaar daar voor het eerst ontmoeten.
Ik voel aan de toon van je laatste brief dat ik je wat teleurgesteld hebt. “Mea Culpa”. Feedback is inderdaad belangrijk in een creatief proces. Je wil gelezen worden, waardering krijgen. Door te veel hooi op mijn vork, heb ik te weinig aandacht besteed aan de terugkoppeling.
Je weet dat onze coach vanuit Creatief Schrijven, Marc is. Zijn respons op mijn schrijfsels is terecht. Ik zondig aan te lange zinnen. Eigenlijk weet ik het maar al te goed, want in mijn opleiding “commentaarteksten schrijven voor videomontages” verkondigde ik maar al te graag dat de afwisseling tussen korte en lange zinnen, de tekst luchtig houdt en ritme brengt. Ik noemde dat de worst- en gehaktconstructie, een ezelsbruggetje.
Uiteraard schrijf ik graag, anders had ik me niet ingeschreven. Een van de leukste opdrachten vond ik de eerste, een beschrijving van onze leefomgeving geven met nog een paar extra elementen. Het was een hele uitdaging en ook een overwinning om je teksten toe te vertrouwen aan een derde.
Vanaf we meer voeling met elkaar kregen en ontdekten dat er toch wel enkele raakvlakken tussen ons waren, genoot ik meer van het schrijven en vooral van het lezen. Het was net zoals vroeger. Afwachten tot je de klep van de brievenbus hoort dichtklappen. De omslag openscheuren om dan in een verdoken hoekje de brief te lezen.
Wat we zeker gemeen hebben is dat we liever onze gedachten toevertrouwen aan het papier. Zelf ben ik ook geen grote prater en in een groep zal ik al snel naar de achtergrond verdwijnen. Ik heb er aan proberen werken en gedeeltelijk is dat wel gelukt. Zoals Inge het zo mooi heeft verwoord, mijn rugzak loopt ook niet over van zelfvertrouwen. Verbaal communiceren is een aandachtspunt. In een gesprek komen mijn woorden vaak harder aan dan bedoeld. Ik gruwel van mensen die eindeloos kunnen converseren zonder een boodschap.
Wat mij ook stoort zijn mensen die beweren spiritueel te zijn, maar gefrustreerd blijven rondlopen omdat ze niet kunnen relativeren. Dingen gebeuren om een reden. Ik ben niet zweverig, maar ik geloof net als jou Inge, dat er hogere krachten zijn. Soms geven deze een teken. Als ik een parkeerplaats nodig heb, dan vraag ik aan mijn gids om er al eentje te reserveren ;-) Meestal lukt dat wel. Ik hou er dan ook aan hem daarna te bedanken.
Het feit dat ik geen kinderen heb, kan ik in dezelfde context plaatsen. Lange tijd was ik boos op mezelf, op anderen die naar mijn mening niet goed genoeg voor hun kinderen zorgden, op de wereld. Nu heb ik dat een plaats gegevens. Eerlijk gezegd, ik snak nu naar rust. De kinderen van mijn broer komen soms op bezoek. De oudste is zestien, de jongste vijf. Een super lief kind, maar vooral wat overenthousiast. Genieten doe ik met volle teugen als ze er is, maar nog meer geniet ik van de rust in huis als “mijn klein patéke” terug naar huis is.
Over eten gesproken. Ik eet ondertussen al meer dan een yoghurt als ontbijt en een appel als lunch, met de extra kilo’s tot gevolg. Verwacht zaterdag dus geen bonenstaak. Voor alle zekerheid zal ik een foto meebrengen. Ik zal uitkijken naar dat bang wezeltje, dat spichtig uit haar oogjes kijkt.
Tot zaterdag,
Liefs, Fabienne, uw inmiddels meer bekende