Daar ligt ze weer. Op haar zij, met haar rug naar mij gekeerd. Aan haar ingezakte schouders kan ik zien dat het gewicht van de wereld begint door te wegen. Ze slaapt niet. Haar gsm maakt al een tijdje geen geluid meer. Dus staart ze naar de witte muur voor haar.
Zo is het al even.
Ze beweegt niet wanneer ze wakker is, en is rusteloos wanneer ze slaapt.
Elke maandag lopen er lijnen water over haar wangen. Dan wil ik roepen: je moet niet water verliezen, maar net drinken!
Elke dinsdag daagt ze zichzelf uit, wie kan de diepste zucht laten? Zij wint natuurlijk. In het donkerste hoekje van de kamer zit ze meestal. Terwijl ik naar de zonnestralen verlang, lijkt zij meer nood te hebben aan het kalme duister. Ik mis haar het meest als ze daar zit.
Donderdag roept ze elke creatieve belediging waar ze maar aan kan denken naar het felle scherm tegenover haar. De man in het kleine vierkant herinnert haar eraan dat haar microfoon niet op ‘mute’ staat.
Op vrijdag verdwijnt ze. Voor heel even maar. Ze geeft me nog wat water voor ze vertrekt, als een afscheidskusje.
Op zondag verschijnt ze terug, haar schouders houdt ze hoger. Niet omdat het gewicht lichter is geworden maar omdat iemand haar heeft verteld dat ze het niet kan dragen. En ik ken haar. Die zal ze wel het tegendeel bewijzen!
Zondagavond zakt ze weer weg. Dan vind ik haar weer zoals vandaag in een bolletje op haar bed. Stil. Een beverige zucht doet de kamer schudden.
En toch.
Wanneer maandag weer aanklopt geeft ze me water, de perfecte hoeveelheid. Wanneer ze me net had, gaf ze me te veel - om zeker te zijn, zei ze, dan komt ze nooit tekort - ik was bijna verdronken maar zij redde me voor het noodlot kon toeslaan.
Zelfs wanneer ze niet meer aan zichzelf denkt, denkt ze aan mij.
Zelfs wanneer ze niet voor zichzelf zorgt.
Zorgt ze voor mij.
Want zelfs wanneer er geen leven meer bij haar te vinden is, schenkt ze een klein beetje aan het mijne.